Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/487

—   457   —

jak niedźwiedzie i nikt wziąć się do nich nie może. Wysłano tam raz oddział, złożony z trzydziestu żołnierzy, aby schwytać Aladżych, którzy się znajdowali u niego. Żołnierze wrócili, nic nie wskórawszy, a przy tem dobrze im się dostało.
 — Od kogo?
 — Niewiadomo. Co nocy napadali na nich ludzie, których nigdy dobrze nie widzieli.
 — A więc Aladży byli także u węglarza? Czy ty ich znasz?
 — Nie — odrzekł.
 — A jednak przejechały dzisiaj oba te draby koło ciebie na srokaczach z Manachem el Barsza. Nazwa tych osławionych braci zgadza się z maścią koni.
 — Zaiste! Któżby to pomyślał! Ja widziałem Aladżych! Teraz się nie dziwię, że ci ludzie zapłacili przewoźnikowi harapem. Jadą do Treska-Konak, ale nie zostaną tam pewnie. Może znowu udadzą się do węglarza.
 — To bardzo prawdopodobne.
 — W takim razie zaklinam cię na Boga, nie jedź za nimi! Węglarz i jego ludzie mają być napół dzicy i dusić ręką najsilniejszego nawet wilka.
 — Znam ludzi, którzy potrafią to samo, chociaż nie są ani pół, ani całkiem dzicy.
 — Ale to przecież lepiej unikać takich osobników.
 — Nie mogę. Powiedziałem ci już przecież, że trzeba tu zapobiec zbrodni, a zarazem pomścić jedną, równie okropną. Robimy to dla ludzi, którzy z memi przyjaciółmi zostają w przyjaźni.
 — Nie możesz polecić tego komu innemu?
 — W żaden sposób, gdyż obawialiby się tego.
 — Więc oddaj sprawę policyi!
 — O joj! Onaby truchlała jeszcze bardziej. Sam muszę ścigać tych pięciu jeźdźców, gdyby mi nawet groził zatarg ze wszystkimi węglarzami na świecie.
 — W takim razie obawiam się o ciebie. Ten Szarka, to dyabeł prawdziwy. Mówią, że obrośnięty jest włosem jak małpa, a zęby ma jak u pantery.