Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/58

—   48   —

 — Czuję, że mówisz prawdę, dlatego dalej cię już dręczyć nie będę. Ale, czy obiło się o twe uszy już kiedy imię „Aladży“.
 — Także nie.
 — Effendi — wtrącił prokurator — dlaczego o nich pytasz?
 — Czy znasz ich?
 — Nie, ale słyszałem o nich obudwu.
 — A więc to dwu? Co o nich wiesz?
 — To najgorsi ze wszystkich Skipetarów. To dwaj bracia olbrzymiej postaci, których kule nigdy nie chybiają, a noże trafiają zawsze w miejsce zamierzone. Ich topory hajducze mają być bronią okropną. Ciskają nimi tak daleko, jak kula doleci i wbijają je tak pewnie w kark tego, któremu chcą złamać stos pacierzowy, jak gdyby nimi rzucał sam szejtan. W używaniu procy także im nikt nie dorównał.
 — Gdzie ich miejsce pobytu?
 — Są wszędzie, gdzie tylko idzie o spełnienie mordu lub rabunku.
 — Czy byli już kiedy tutaj?
 — W samej Ostromdży nie, ale w okolicy. Niedawno temu miano ich widzieć w pobliżu Kodżany.
 — To stąd wcale niedaleko. Zdaje mi się, że konno można tam zajechać w pięć godzin.
 — Znasz widocznie dobrze nasze strony.
 — O nie, obliczam to tylko w przybliżeniu. Nie wiesz, skąd pochodzą ci dwaj bracia?
 — Powiadają, że z Kakandelen, z gór Szar Dagh, gdzie się rodzą rdzenni Skipetarzy.
 — A dlaczego ich nazywają Aladży?
 — Bo jeżdżą na dwu srokaczach, które tak samo dyabła w sobie mają jak ich jeźdźcy. Podobno urodziły się trzynastego moharrem; to dzień, w którym dyabła z nieba wypędzono. Ich właściciele dają im codziennie zapisaną kartkę Koranu w obroku i dlatego nie można ich zranić. Pędzą jak błyskawica, nie chwyta ich się żadna choroba i nie potykają się nigdy.