Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/59

—   49   —

 — O biada! W takim razie może być źle ze mną.
 — Czemu?
 — Mibarek wezwał Aladżych, żeby się zaczaili i mnie zabili.
 — Skąd wiesz o tem?
 — Dowiedziała się o tem osoba, która wszystko podsłuchała pod chatą.
 — I ty w to wierzysz?
 — Zupełnie.
 — To możliwe, ponieważ widziano te dwa potwory w naszej okolicy. Effendi, miej się na baczności! Trzydziestu takich, jak ty, nic nie poradzi przeciwko tym dwom Skipetarom. Jeśli cię złapią, przepadłeś. Ufaj mi, bo życzę ci dobrze.
 — Przyjm moje podziękowanie za współczucie, ale ja się ich nie boję.
 — Panie, nie chełp się!
 — Nie, tego nie czynię, ale mam przy sobie opiekuna, na którego zdać się mogę całkowicie.
 — Kto jest twym opiekunem?
 — Ten mały hadżi, którego widziałeś.
 Twarz mu się wydłużyła, podniósł brwi i odpowiedział:
 — Ten? Ten kuc?
 — Tak; ty go nie znasz.
 — To prawda, że umie harapem wyśmienicie obracać, ale co zdziałasz karbaczem przeciw tak potężnym bohaterom!
 — Ty sądzisz, że trzydziestu takich jak ja musi się bać tych dwu Srokaezów, a ja ci powiadam, że pięćdziesięciu takich drabów nic nie wskóra przeciw małemu hadżemu. Jestem pod jego strażą i czuję się zupełnie bezpiecznym. Wiem o tem dobrze.
 — Skoro tak myślisz, to niema rady dla ciebie i jesteś zgubiony.
 — O nie! Wiedz, że hadżi spożywa codziennie nie kartkę, lecz całą surę z Koranu. Dlatego nawet kula armatnia odbiłaby się od jego ciała Nie naruszy go ani