Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/63

—   53   —

 — To byłoby wystarczyło. Dwunastu na czterech.
 — Mieliśmy także broń. Bylibyśmy zastrzelili wszystkich i zakłuli.
 — Tak, nie ulega wątpliwości, że Ostromdżę zamieszkują sami dzielni mężowie.
 — Okolicę także! — dodał.
 — Tak jest i ty z niej pochodzisz. Czy nic się wam nie udało zobaczyć lub usłyszeć?
 — O, kilka rzeczy.
 — No, opowiadaj!
 — Widzieliśmy ogień i cieszyliśmy się bardzo z tego powodu.
 — Ach, czemu?
 — Bo myśleliśmy, że wy spaliliście złodziei w chacie.
 — Nie, ja nie odznaczam się tego rodzaju walecznością. Zresztą nie było ich w chacie.
 — Potem ujrzeliśmy ludzi, idących z pochodnią przez zarośla.
 — To ja byłem z towarzyszami.
 — Potem słyszeliśmy, jak wołaliście i przeklinali.
 — Czy nie poznaliście głosów?
 — Bardzo dobrze. Najpierw ryknął ku wam Mibarek, a potem twój hadżi na dół.
 — Wiedziałeś zatem, że to był Mibarek.
 — Naturalnie. Zdradził go jego głos.
 — Więc zapewne zatrzymaliście go razem z towarzyszami.
 — To się zrobić nie dało.
 — Właśnie, że byłoby poszło bardzo łatwo. Jesteście przecież dzielni.
 — Ale nie było nam wolno.
 — Czemu nie?
 — Bylibyśmy postąpili wbrew rozkazowi.
 — Jak? Co? O ile?
 — Kazałeś nam przeciąć im drogę i to też uczyniliśmy.
 — Dalej!
 — Oni zaś byli na tyle rozumni, że nie pojechali, drogą, lecz ugorem pomiędzy drogą a rzeką.