Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/67

—   57   —

 Zabrzmiało wtedy wielogłośnie „tak“.
 — Odpowiedz mi, effendi, jeszcze na jedno pytanie. Miałeś zapłacić za kaftan, ponieważ przypuszczaliśmy, że to ty go rozdarłeś. Czy nie sądzisz, że ten zań powinien zapłacić, kto go podarł?
 — Zapewne! — odrzekłem, ucieszony w duchu z powodu tego nieprawdopodobnego zwrotu, a zarazem dlatego, że domyślałem się jego zamiaru.
 — A kto go podarł?
 — Kodża basza.
 — Kto więc ma zań zapłacić?
 — On sam.
 — A gdzie wpłyną pieniądze?
 — Do kasy sądowej.
 — A ile musi zapłacić?
 — Tyle, ile był wart kaftan w stanie niepodartym.
 — To słuszne. Sam oceń, ile był wart?
 — Był bardzo stary i brudny; nie dałbym był więcej jak piętnaście piastrów.
 — Effendi, to za mało!
 — Nie przedstawiał większej wartości.
 — Co znaczy piętnaście piastrów dla kasy padyszacha?
 — Padyszach przyjmuje chętnie i najmniejsze kwoty.
 — Święte twoje słowo, ale czy wypada kodży baszy nosić tak brudny kaftan?
 — Chyba nie.
 — Pewnie, że nie. Godność jego urzędu wymaga, żeby ubierał się w bardzo dobrą, długą szatę i zawsze nową. A wiele kosztuje nowy kaftan?
 — Widziałem takie ubrania w bazarze stambulskim po trzysta, a nawet pięćset piastrów.
 — O to jeszcze nie są najdroższe. Kaftan za trzysta piastrów dobry dla ubogiego basz kiatiba; kodża basza musi mieć co najmniej za pięćset piastrów. Jak sądzisz?
 — Zgadzam się z tobą.