Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/70

—   60   —

 — Jeżeli nas do pozostania nie zmuszą.
 — Nie pozwolę się zatrzymać.
 — Czy to było słuszne, że dałem kodży baszy skosztować harapa?
 — Hm!
 — A może mieliśmy znieść spokojnie jego obelgi?
 — Nie. Pod tym względem przyznaję ci słuszność. Zasłużył sprawiedliwie na cięgi.
 — Ten drugi także.
 — Kto?
 — Kaza-mufti. To taki sam łajdak, jak tamten. Jakże ucieszyłbym się, gdybyś mi pozwolił i jemu dać odczuć siłę mego karbacza.
 — Kochany Halefie, zawziąłeś się zupełnie na swój harap, ale zważ, że to połączone jest z wielkiemi niebezpieczeństwami.
 — Panie, czy my obaj jesteśmy stworzeni do obawy przed temi niebezpieczeństwami?
 — Tak, dotychczas miałeś zawsze szczęście.
 — I będę je miał w dalszym ciągu.
 — Czy naw et wówczas, kiedy mnie przy tobie nie będzie? Udawało mi się zawsze wydobyć cię, ilekroć uwikłałeś się w coś swoim harapem. Potem to nie będzie możliwe.
 — Zihdi, ja wcale nad tem nie myślę. Gdy się będę miał rozstać z tobą, wówczas niech sobie śmiało przyjdą i zaćwiczą mnie na śmierć. Nie wydam głosu z siebie.
 — A jednak musisz się z dnia na dzień coraz to bardziej oswajać z tą myślą. Kiedyś wreszcie przyjdzie chwila rozstania. Ciebie woła twoja ojczyzna, a mnie moja, obie leżą niestety tak daleko od siebie, że rozłąka jest nieunikniona.
 — Na zawsze?
 — Najprawdopodobniej.
 — Więc już nigdy nie przybędziesz do Arabii?
 — Co znaczy wola człowieka? To tchnienie wobec boskiego zrządzenia.
 — W takim razie modlić się będę do Allaha, żeby