Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/73

—   63   —

się o nic więcej. Ile czasu potrzeba, by dostać się do tych okolic?
 — Gdyby nas nic nie wstrzymało, jechalibyśmy razem jeszcze z tydzień, zanim stanęlibyśmy nad morzem.
 — A potem?
 — Potem rozłąka.
 — O zihdi, już tak prędko?
 — Niestety! Ty wrócisz statkiem do Stambułu i Egiptu, a stamtąd do plemienia twojej Hanneh, ja zaś na północ, do kraju, który ci się tak mało podoba, który jednak polubiłbyś, gdybyś miał sposobność go poznać.
 — Nie przypuszczałem, że to tak prędko nastąpi, ale sądzę, że jest jeszcze jedna pociecha.
 — Jaka?
 — Że nie pojedziemy tak szybko. Ci czterej, którzy uciekają przed nami, sprawią nam jeszcze nie mało kłopotu.
 — I ja tak myślę, zwłaszcza że dodać do tego należy jeszcze obu Aladżych.
 — Srokaczy? Czy dowiedziałeś się o nich czegoś nowego?
 Powtórzyłem mu wiadomość, udzieloną mi przez osławionego prokuratora i wspomniałem, że go teraz ten zabobonny człowiek uważa za takiego, którego się kule nie imają.
 — Zihdi, to może być dla mnie bardzo niebezpiecznem.
 — O, nie.
 — Na pewno! Co będzie, jeśli mi ten człowiek wpakuje kulę w głowę na próbę?
 — Zaniecha tego, bo obawia się twojego noża.
 — To prawda. Zresztą nie zostaniemy już długo tutaj, a ja będę się strzegł. Ubawiłbym się jednak, gdyby nam udało się go oszukać.
 — Myślałem już o tem także. Przyniosłoby to nam wielką korzyść.
 — Sądzisz?
 — Tak. Nasi wrogowie każą pewnie na nas tutaj