Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/75

—   65   —

dadzą twardą kulę, zupełnie podobną do ołowianej i prawie tak samo ciężką. Podczas strzału jednak rozlatuje się mieszanina na dwie stopy poza wylotem lufy na drobniutkie atomy.
 — Które to metale?
 — Żywe srebro i bizmut. Ty nie znasz tego drugiego! Jest bardzo drogi i pewnie go tu w Ostromdży nie sprzedają.
 — Gdzieby go można nabyć?
 — Jedynie w aptece. Skoro się tylko zbudzimy, pójdę zapytać.
 — A czy jesteś pewny, że się kula rozleci? Bo Halef gotów i tak oczy na zawsze zamknąć.
 — Nie bój się! Przeprowadziłbym najpierw próbę. Dowiedziałem się o tej sztuczce z książki czarnoksięsskiej. Udaje się wrybornie.
 — A cząstek kruszców potem nie widać?
 — Nie. Kruszec rozpada się na całkiem małe, niedostrzegalne cząsteczki. Sztuka wywarłaby wielkie w rażenie, gdybyś miał w kieszeni zwyczajną kulę ołowianą. Podczas strzału wykonałbyś ruch, jak gdybyś chciał złapać wyrzuconą ze strzelby kulę, a zamiast niej pokażesz inną, lub odrzucisz ją na ziemię.
 — Zrobimy tak, zihdi!
 — Jeśli dostanę bizmutu, dobrze, bo bez tego niema co zaczynać.
 — Czy sądzisz, że Skipetarzy dowiedzą się, iż mnie się kula nie chwyta?
 — Przypuszczam, że mają tutaj kogoś z pewnością, kto im o tem doniesie.
 — W takim razie dobrzeby było, gdyby ich zawiadomiono, że i ciebie kulą zabić nie można.
 — Pewnie, że nieźleby było.
 — Pozwól więc raz do siebie także wystrzelić.
 — To zależy od tego, czy dostaniemy amunicyi i ile. Zresztą musimy wogóle zachować się bardzo chytrze względem ludzi tak gwałtownych. Zwiodę ich co do siebie.