Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/89

—   79   —

 — Czegóż ty szukasz? — spytała go piękniejsza jego połowa.
 — Flaszki, aby temu effendiemu nalać do niej żywego srebra. Tu jest jakaś.
 Podniósł się i podał żonie flaszkę tak dużą, że zmieściłaby w sobie cały jego zapas żywego srebra, a może nawet i więcej. Żona potrzymała flaszkę pod światło; spojrzawszy zaś na jej zawartość, rzekła:
 — Tu jeszcze jest stary pokost!
 — Co to szkodzi?
 — Bardzo. Weź wody i wymyj ją!
 Oddalił się z flaszką posłusznie i powrócił po chwili, podczas której rozmawiałem z uczoną niewiastą. Twarz poczerwieniała mu z natężenia. Oświadczył w tonie rozpaczy:
 — Ja nie wyczyszczę jej, spróbuj sama!
 — Jesteś tuman! — krzyknęła. — Wy mężczyźni do niczego sprytu nie macie.
 Odeszła z flaszką, czemu nie sprzeciwiałem się ani słowem. Mąż tymczasem opowiedział mi w zaufaniu kilka przykładów swojego szczęścia małżeńskiego. Wreszcie wróciła ona jeszcze czerwieńsza niż on poprzednio.
 — Effendi — biadała — flaszka zaczarowana. Pokost nie wychodzi.
 — Wiedziałem o tem.
 — Tak? Rzeczywiście?
 — Nie usunie się go wodą, lecz terpentyną. Pokost nie rozpuszcza się w wodzie.
 — Mogłeś nam to przecież powiedzieć!
 — O nie! Byłbym was obraził!
 — Dlaczego?
 — Aptekarz powinien to wiedzieć. Wogóle wiedzą o tem nawet tacy, którzy nie uczyli się chemii. Gdybym był zwrócił na to waszą uwagę, popełniłbym niegrzeczność, boby to tak wyglądało, jak gdybym nie wierzył, że nauczyliście się dwu tysięcy i jednego lekarstwa.
 — Masz słuszność. Jesteś człowiekiem bardzo grze-