Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/95

—   85   —

 Przypatrzyłem mu się ostro i spytałem:
 — Więc to ty chodzisz z Ostromdzy do Radowicz i napowrót?
 — Tak, panie — odrzekł — ale nie chodzę, lecz jeżdżę.
 — Kiedy udajesz się w najbliższym czasie?
 — Pojutrze.
 — Nie prędzej?
 Zaprzeczył, ja zaś dodałem:
 — To dobrze.
 — Czemu?
 — Bo droga ta mogłaby dla ciebie stać się niebezpieczną.
 — Effendi, z jakiego powodu?
 — To rzecz uboczna; ale przestrzegam cię przed tem, żebyś nie jechał dzisiaj.
 — Wszak ty sam pojedziesz? O ile patrzył na mnie dotąd szczerze i rzetelnie, o tyle spojrzenie jego stało się przy tem pytaniu ostrem i kolącem.
 — W istocie — odrzekłem swobodnie.
 — Kiedy, effendi?
 — W samo południe.
 — To pora niedobra. Należy wyruszać w czasie popołudniowej modlitwy, na dwie godziny przed zachodem słońca.
 — To się robi na pustyni, ale nie tutaj. Nie jest dobrze podróżować po nocy nieznanymi lasami, zwłaszcza że Aladży są w pobliżu.
 — Oni? — rzekł z dość dobrze udanem zdumieniem.
 — Czy ty znasz ich? — spytałem.
 Wyparł się w krótkich słowach.
 — Ale słyszałeś o nich? — badałem dalej.
 — Mało. Kaza mufti powiedział mi tu, że mają napaść na ciebie.
 — Dowiedziałem się o tem.
 — Od kogo?
 — Od prawdziwego przyjaciela. Jeśli rozumni, to