Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/99

—   89   —

 — Jak to?
 — Kula się odbije od ciebie i przeszyje mi piersi.
 — Bądź spokojny. Schwycę ją w rękę i zatrzymam.
 Pomruk zdumienia przeleciał szeregi obecnych.
 — Czy to prawda rzeczywiście, effendi? Jestem żywicielem rodziny i jeśli umrę, to chyba tylko Allah zaopiekuje się niemi.
 — Będziesz żył. Przyrzekam ci na brodę proroka.
 — Skoro tak zapewniasz, to spróbuję, panie.
 — Strzelaj śmiało!
 Przypatrywałem się ostro Tomie. Przystąpił całkiem blizko i oka ze mnie nie spuszczał. Strzelec wymierzył do mnie, stojąc w odległości zaledwie dziesięciu do jedenastu kroków. Opuścił jednak strzelbę i powiedział:
 — Nie mierzyłem jeszcze nigdy do człowieka. Panie, wybaczysz mi, jeśli cię trafię?
 — Nie będę ci miał co wybaczać, bo mnie nie zaszkodzisz.
 — A jeśli jednak?
 — To nie rób sobie żadnych wyrzutów, bo ja sam ci kazałem.
 Podniosłem prawą rękę, spuszczając przytem skrycie kulę ołowianą do rękawa, a pokazując ją próżną, zawołałem:
 — Tą ręką pochwycę kulę. A zatem liczę. Na „trzy“ możesz wypalić.
 Spuściłem rękę, schwyciłem dłonią wypadającą z rękawa kulę. Nie było ani jednego niezwróconego na mnie oka.
 — Raz, dwa, trzy!
 Huknął strzał, ja zaś wyrzuciłem rękę przed siebie ku wylotowi strzelby, jak gdybym chciał ująć wystrzeloną kulę i podniosłem potem rękę w górę, trzymając przygotowaną kulę między kciukiem a palcem średnim.
 — Oto ją masz. Albo weź ją ty, Tomo! Przypatrz się, czy ta sama, która była w lufie.
 Oczywiście wyglądała tak samo jak tamta. Posłaniec stał z otwartemi ustami i wypatrzył się na mnie