Strona:Karol May - Przez pustynię tom 1.djvu/100

 Przyszedł kapitan i udał się na górę. Za pół godziny wszedł do mnie. Halef podał kawę i fajki i cofnął się natychmiast. Za chwilę już słychać było, jak kłócił się zawzięcie z Hamzad el Dżerbają.
 — Czy statek twój już naprawiony? — zapytałem Hassana.
 — Jeszcze nie. Dziś zdołałem tylko zatkać dziurę i wypompować wodę. Jutro będzie jeszcze dzień dzięki Allahowi.
 — Kiedy odjeżdżasz?
 — Pojutrze wczesnym rankiem.
 — Wziąłbyś mnie ze sobą?
 — Radowałbym, się z całej duszy, widząc cię obok siebie.
 — A gdybym jeszcze kogoś przyprowadził ze sobą?
 — Na mojej dahabie jest dość miejsca. Kto to jest?
 — Nie mężczyzna, ale kobieta.
 — Kobieta? Czyś kupił sobie niewolnicę, effendi?
 — Nie. Jest to żona innego mężczyzny.
 — On pojedzie razem z nami?.
 — Nie.
 — Więc kupiłeś ją u niego?
 — Nie.
 — Podarował ci?
 — Nie. Zabiorę mu ją.
 — Allah kerihm, Bóg jest łaskaw. Chcesz mu ją zabrać bez jego wiedzy?
 — Być może.
 — Człowieku, czy wiesz, co to jest?
 — Co?
 — Czikarma, porwanie!
 — Niewątpliwie.
 — Czikarma; za tę zbrodnię karze się śmiercią. Czy się umysł twój zamroczył, a dusza pogrążyła w ciemnościach, że zmierzasz do swej zguby.
 — Nie. Ta sprawa jest jeszcze bardzo zagadkowa. Wiem, że jesteś moim przyjacielem i umiesz milczeć. Opowiem ci wszystko.
 — Otwórz wrota serca swego, mój synu. Słucham!
 Opowiedziałem mu przygodę, która mnie tego dnia spotkała. Słuchał opowiadania z wielką uwagą. Gdy skończyłem, powstał.