Strona:Karol May - Przez pustynię tom 1.djvu/102

 — Mój przyjaciel Hassan nie powiedział mi ani słowa, więc nie wiem, o czem mam ci dać wiadomość. Mów!
 — Effendi, jeśli możesz mi to powiedzieć, co chciałbym usłyszeć, wynagrodzę cię hojniej niż pasza!
 — Nie żądam nagrody. Mów!
 — Szukam dziewicy, która zwie się Senica.
 — A ja znam kobietę, która się tak samo nazwała.
 — Gdzie, gdzie, effendi? Powiedz prędko!
 — Czy nie miałbyś ochoty wprzód mi ją opisać?
 — O! ona jest piękna, jak róża i wspaniała, jak zorza; wonieje, jak kwiat rezedy, a głos jej dźwięczy, jak śpiew hurysek, włosy jej tak obfite i cudne jak u sławnego rumaka Gilji, i nóżkę ma taką, jaką miała Delila, co zdradziła Samsona. Z ust jej płyną słowa pełne dobroci, a oczy jej — — —
 Przerwałem mu niecierpliwie:
 — Isla ben Maflej, nie takiego opisu żądałem. Nie przemawiaj językiem kochanka, lecz słowami rozsądku.
 — Kiedyś ją stracił?
 — Przed dwoma miesiącami.
 — Czy miała co przy sobie, poczem możnaby ją poznać.
 — O, effendi, cóżby to miało być?
 — Jakaś ozdoba, pierścionek lub łańcuszek — —
 — Pierścionek… tak… pierścionek… Dałem jej pierścionek złoty, tak cienki, jak papier, ale z piekną perłą.
 — Widziałem go.
 — Gdzie, effendi? O, powiedz prędko! Kiedy?
 — Dziś, przed niewielu godzinami.
 — Gdzie?
 — Niedaleko; godzina drogi stąd.
 Młodziniec ukląkł przy mnie i położył mi na ramionach obydwie swe ręce.
 — Czy to prawda? Czy mówisz prawdę? Czy nie mylisz się?
 — To prawda; nie mylę się.
 — Więc chodź; musimy pójść do niej.
 — To niemożliwe.
 — To musi być możliwe! Dam ci tysiąc pjastrów, dwa… trzy tysiące, jeśli mnie do niej zaprowadzisz!