Strona:Karol May - Przez pustynię tom 1.djvu/103

 — Gdybyś mi nawet dał sto tysięcy pjastrów, to nie mógłbym ciebie zaprowadzić dziś do niej.
 — A kiedy? Jutro, jutro całkiem rano?
 — Podejm swą fajkę, zapal i usiądź! Kto działa zbyt pośpiesznie, działa właściwie powoli. Omówimy wprzód wszystko.
 — Effendi, nie mogę. Serce mi drży.
 — Zapal fajkę!
 — Nie mam na to czasu; muszę —
 — Dobrze! Jeśli nie masz czasu na rozsądne słowa, to ja odchodzę.
 — Zostań! Uczynię wszystko, czego zażądasz.
 Usiadł znowu na swem miejscu i wyjął ze stojącego obok naczyńka żarzący się węgiel, aby zapalić fajkę.
 — Jestem gotów. Teraz mów! — wezwał mnie.
 — Dziś przysłał po mnie pewien bogaty Egipcjanin, bo żona jego chora — — —
 — Żona jego — — —
 — Tak kazał mi powiedzieć.
 — A ty poszedłeś?
 — Poszedłem.
 — Co to za człowiek?  — Nazywa się Abrahim-mamur i mieszka u górnego biegu Nilu w samotnym, nawpół zapadłym domu.
 — Czy dom ten otoczony jest murem?
 — Tak jest.
 — Któżby się tego domyślił! Przeszukałem wszystkie miasta, wsie i osady nad Nilem, ale nie przypuszczałem, że w domu tym ktoś mieszka. Czy jest ona naprawdę jego żoną?
 — Nie wiem, ale nie wierzę w to.
 — I jest chora?
 — Bardzo.
 — Walllahi, na Boga, on za to odpokutuje, jeśli się jej cokolwiek złego stanie. Na jaką chorobę ona cierpi?
 — Choroba jej tkwi w sercu. Ona go nienawidzi; trawi ją tęsknota za wolnością, za wyswobodzeniem się spod jego władzy i ona umrze, jeśli to nie nastąpi.
 — To pewnie nie on, lecz ona ci to powiedziała?
 — Nie, zauważyłem to.
 — Widziałeś ją?