Strona:Karol May - Przez pustynię tom 1.djvu/104

 — Tak.
 — Podsłuchałeś?
 — Nie. Zaprowadził mnie do swego haremu. abym pomówił z chorą.
 — On sam? To niemożliwe!
 — Kocha ją — —
 — Niech go Allah ukarze!
 — Obawiał się, że ona umrze, jeśli z nią nie pomówię.
 — A więc mówiłeś z nią?
 — Tak, ale powiedziałem jej tylko to, na co on pozwolił. Mimo to zdołała pocichu szepnąć mi: „Ratuj Senicę“. Widocznie tak jej na imię, choć on ją nazywa Gicelą.
 — Cóż jej odpowiedziałeś?
 — Że ją uwolnię.
 — Effendi, kocham cię; moje życie należy do ciebie! On ją porwał i uprowadził. Przywłaszczył ją sobie przez chytrą przebiegłość. Chodź, effendi, pójdziemy! Muszę przynajmniej zobaczyć dom, w którym ją więzi.
 — Ty musisz tu zostać! Jutro znowu do niej pójdę i — — —
 — Pójdę z tobą, zihdi!
 — Zostaniesz tu! Czy ona zna pierścień, który masz na palcu?
 — Zna go bardzo dobrze.
 — Dasz mi go?
 — Chętnie. A na co?
 — Jutro będę z nią znowu mówić i zrobię tak, że ona zobaczy pierścień.
 — Zihdi, doskonale! Natychmiast domyśli się, że jestem gdzieś wpobliżu. A potem?
 — Opowiedz mi najprzód wszystko, co muszę wiedzieć.
 — Opowiem ci wszystko, panie. Nasz skład jest jednym z największych w Istambule. Jestem jedynakiem u swego ojca; ojciec mój prowadzi bazar i ma nadzór nad służbą, ja zaś muszę odbywać wszystkie konieczne podróże dla zakupna towarów. Byłem więc często w Skutari i widziałem tam Senicę, gdy z przyjaciółką odbywała przelażdżkę po jeziorze. Potem widziałem ją po raz drugi. Ojciec jej nie mieszka w Skutari, lecz w Czarnych Górach. Schodziła czasem nadół, aby odwiedzić przy-