Strona:Karol May - Przez pustynię tom 1.djvu/120

 — Tak — odpowiedział.
 — Więc jestem obecnie właścicielem?
 — Tak jest.
 — Ty zaś jako reis, musisz spełniać moją wolę.
 — Tak.
 — I nie jesteś za nic odpowiedzialny?
 — Nie.
 — Dobrze... Przywołaj swych ludzi!
 Na jego wezwanie zgromadzili się majtkowie, a kapitan tłumaczył im:
 — Ludzie moi, oświadczam wam, że ten effendi, nazwiskiem Kara ben Nemzi, najął moją dahabie na całą drogę, stąd aż do Kahiry... Czy tak?
 — Tak jest — potwierdziłem.
 — Czy możecie mi więc poświadczyć, że ja nie jestem właścicielem statku? — zapytał ich.
 — Poświadczamy.
 — Pójdźcie teraz na swoje miejsca. Ale wiedzcie, że zatrzymuję kierownictwo w swych rękach, bo mi tak Kara ben Nemzi polecił.
 Majtkowie oddalili się z minami wielce zdziwionemi.
 Tymczasem sandal zrównał się z nami. Na pokładzie ukazał się wysoki, chudy człowiek w tarbuszu, zdobnym w czaple pióro i zapytał:
 — Hej, tam, dahabie, jaki reis?
 Wysunąłem się naprzód i odpowiedziałem:
 — Reis Hassan.
 — Hassan Abu el Reizahn?
 — Tak jest.
 — Pięknie, znam go — odpowiedział, uśmiechając się złośliwie. — Macie tam kobietę?
 — Tak.
 — Wydajcie ją!
 — Chalid ben Mustafa, tyś oszalał!
 — To się pokaże. Rzucamy most do was.
 — Nie uda się wam.
 — Cóż to za groźby? Co knujecie? Pokażę ci coś! Uważaj na swe pióro na tarbuszu!
 Podniosłem szybko strzelbę, którą trzymałem zrazu tak, aby jej nie dostrzegł, zmierzyłem i wypaliłem. Pióro spadło. Ten ostrzegawczy strzał wywarł na poważnym