Strona:Karol May - Przez pustynię tom 1.djvu/127

 — Zarzucimy kotwicę, czy nie? — zapytałem reisa.
 — Nie; skoro tylko majtkowie opuszczą statek, zawrócę od brzegu.
 — Dlaczego?
 — Aby uniknąć policji.
 — A Abrahim?
 — Wysadzi się go na ląd razem z majtkami.
 — Nie obawiam się policji.
 — Jesteś cudzoziemcem i znajdujesz się pod opieką swego konsula. Tobie się nic nie może stać. Ah!
 Okrzyk ten wyrwał się z ust reisa na widok łodzi, pełnej uzbrojonych ludzi o ponurym wyglądzie. Byli to khawassy — policjanci.
 — Wobec tego nie zawrócisz zaraz od brzegu? — zagadnąłem Hassana.
 — Uczynię to, jeśli rozkażesz. Tylko tobie winienem posłuszeństwo.
 — Nie rozkazuję ci tego; przeciwnie, chciałbym poznać tutejszą policję.
 Łódź podpłynęła ku nam, a policjanci wstąpili na pokład, zanim jeszcze statek zawinął do przystani. Załoga sandalu, który miał tu również swój postój, rozgłosiła, że Abrahim utonął i że my uprowadziliśmy na naszej dahabie jego żonę. Stary reis Cha id ben Mustafa pobiegł — jak nam potem doniesiono — do sędziego i wygłosił doń przesadną przemowę o mnie, niewiernym mordercy, buntowniku i zbóju. Ponieważ sądownictwo w owych krajach nie zna ważnego wynalazku ze stosami aktów, więc w przypadkach prawnych wkracza władza szybko i nie bawi się w szczegółowe badania.
 — Kto jest reisem tego statku? — zapytał naczelnik khawassów.
 — Ja — odpowiedział Hassan.
 — Jak się nazywasz?
 — Hassan Abu el Reizahn.
 — Czy masz na swym statku pewnego effendiego, hekima, który jest niewiernym?
 — Oto stoi przed wami i nazywa się Kara ben Nemzi.
 — Czy jest tu także kobieta, której na imię Gicela?
 — Jest w kajucie.