Strona:Karol May - Przez pustynię tom 1.djvu/145

 — Nie zdołacie drogi przebyć w przeciągu dnia jutrzejszego.
 — Zatrzymamy się nad Ras Nayacat. A dokąd ty chcesz się udać?
 — Do Dżiddy.
 — Tem czółnem?
 — Tak jest. Ślubowałem, iż pojadę do Mekki na klęczkach.
 — Czy nie lękasz się skał podwodnych, otchłani, złych wiatrów, co wieją w tych stronach i rekinów, co tłumnie otaczać będą twe czółenko?
 — Allah jest mocny; On mnie obroni. Co to za ludzie, ci dwaj?
 — Giaur i jego służący.
 — Niewierny? Dokąd on zdąża?
 — Do Tor.
 — Pozwól, że spożyję tu me daktyle; potem pojadę dalej.
 — Nie przenocujesz z nami?
 — Muszę się wnet wybrać w dalszą drogę.
 — To bardzo niebezpieczne.
 — Wierny nie powinien się lękać; życie jego i zgon zapisane są w księdze.
 Usiadł i wyjął garść daktyli.
 Stałem w pewnej odległości od derwisza i sternika, wsparty na balustradzie i wpatrywałem się w morze.
 Sądzili zapewne, że jestem zbyt od nich oddalony, by móc usłyszeć ich rozmowę. Derwisz zapytał więc:
 — Czy jest bogaty?
 — Nie.
 — Skąd wiesz o tem?
 — Dał tylko szóstą część opłaty, której zażądaliśmy za jego przewóz. Ale ma za to biuruldu wielkorządcy.
 — Jest więc zapewne jakimś dostojnym panem. Czy ma wiele pakunków przy sobie?
 — Nie ma żadnego pakunku, ale dużo broni.
 — Słyszałem, że Frankowie są ludźmi spokojnymi. Zapewne nosi broń jedynie na to, aby się nią pochwalić… Posiliłem się już; teraz pojadę dalej… Złóż podziękowanie twemu panu za to, że pozwolił biednemu fakirowi wejść na statek.