Strona:Karol May - Przez pustynię tom 1.djvu/160

 Cała załoga statku otoczyła nas wkoło, na wszystkich twarzach malowało się przekonanie, że Abu-Zeif uśmierci mnie za trzeciem cięciem.
 Z rozpędem rzucił się na mnie gwałtownie, dziko i z takim pośpiechem, że nie miałem nawet czasu stanąć w pozycji. Bił się zbyt zapalczywie; to też zdołałem natychmiast wyprowadzić go z równowagi. Za drugim wypadem zadałem mu cięcie. Rozjuszony tem, odsłonił się nieostrożnie; wówczas, postąpiwszy pół kroku naprzód, wytrąciłem mu tak silnie z ręki szablę, że przeleciała wielkim łukiem ponad statkiem i wpadła do morza.
 Zdumienie ogarnęło wszystkich wokoło.
 Cofnąłem się o krok i opuściłem szablę wdół.
 Abu-Zeif stał przede mną i wpatrywał się we mnie szeroko rozwartemi oczyma.
 — Abu-Zeif, jesteś bardzo zręcznym szermierzem!
 Te słowa przywiodły go do przytomności; ku memu zdziwieniu nie zauważyłem na jego twarzy gniewu, lecz raczej wyraz nadzwyczajnego zdumienia.
 — Człowieku, jesteś niewiernym, a jednak zwyciężyłeś Abu-Zeifa! — zawołał.
 — Ułatwiłeś mi zwycięstwo, bo nie władasz szablą w sposób szlachetny i prawidłowy. Za drugiem uderzeniem zraniłem cię, a trzecie wytrąciło ci broń z ręki; właściwie nie wykonałem nawet trzeciego uderzenia, podczas gdy ja miałem leżeć martwy już za trzeciem cięciem. Oddaję ci szablę; jestem teraz w twej mocy.
 Ten apel do jego wspaniałomyślności odniósł dobry skutek.
 — Tak, jesteś w mej mocy, jesteś moim więźniem; ale los twój spoczywa w twej ręce.
 — O ile?
 — Jeśli uczynisz to, czego zażądam od ciebie, będziesz wnet wolny.
 — Cóż mam zrobić?
 — Czy będziesz się ze mną bił na szable?
 — Tak.
 — Nauczysz mnie tak się bić, jak się biją Frankowie?
 — Nauczę.
 — Jak długo będziesz na moim statku, nie pokażesz się nikomu obcemu?
 — Dobrze!