Strona:Karol May - Przez pustynię tom 1.djvu/183

 Człowiek ten podobał mi się. Zwłaszcza podbijała mnie jego szczerość. Widocznie nie był wcale bogaty; ale czynił wrażenie człowieka, co miał tyle, ile mu było trzeba i nie miał większych pragnień.
 — Dlaczego pan nie jedzie wprost do Trjestu?
 — Musiałem w Muskacie i Aden uporządkować pewne cyfry.
 — To się pan ostatecznie przyzwyczaił do cyfr?
 — Tak jest — odrzekł z uśmiechem. — No, a obecnie — nic mnie nie nagli; jestem panem swej woli — cóż to zaszkodzi, gdy obejrzę sobie Czerwone morze?
 — To prawda! Jak długo pan się tu zatrzyma?
 — Aż nie nadejdzie jakiś statek odpowiedni. Pan sądziłeś zapewne, że jestem Niemcem, słysząc mą pieśń?
 — Tak jest; ale nie doznałem wcale zawodu. Cieszmy się więc z naszego spotkania!
 — Jak długo pan tu zostanie?
 — Hm! Mój służący udaje się w pielgrzymkę do Mekki; zaczekam na niego z jaki tydzień.
 — A to mnie cieszy; pozostaniemy więc dłużej razem.
 — Zgadzam się. Ale przez dwa dni nie będziemy się widzieli.
 — Dlaczego?
 — Bo mam wielką ochotę pójść do Mekki.
 — Pan? Sądzę, że wstęp do Mekki jest wzbroniony chrześcijanom!
 — To prawda. Ale czy mnie tu znają?
 — Słusznie. A mówi pan po arabsku?
 — Tyle, ile mi potrzeba do potocznego użytku.
 — A wie pan, jak się pielgrzym ma zachowywać?
 — I to wiem; ale jestem pewny, że nie będę się tak zachowywał, jak wszyscy inni pielgrzymi. Gdybym spełniał wszystkie przepisane praktyki, modlił się do Allaha i wzywał proroka, to zgrzeszyłbym temsamem przeciw naszej świętej wierze.
 — W duszy czułbyś pan przecież inaczej!
 — To nie zmniejsza winy.
 — Czy nie powinno się ponieść pewnej ofiary dla nauki?
 — Tak jest, ale nie taką. Zresztą nie jestem uczonym. Wybieram się do Mekki dla własnej przyjemności, aby móc o tem kiedyś opowiadać znajomym. Zdaje mi