Strona:Karol May - Przez pustynię tom 1.djvu/194

 — Nie, chrześcijanin.
 — A ci dwaj?
 — Ten jest chrześcijanin, a ten muzułmanin, który wybiera się do Mekki.
 Twarz jej rozjaśniła się nagle; zwróciła się teraz do Halefa.
 — Gdzie jest twoja ojczyzna, cudzoziemcze?
 — Na Zachodzie, daleko stąd, za wielką pustynią.
 — Czy masz żonę?
 Pytanie to zdziwiło go niepomiernie, tem bardziej, że było ono sprzeczne ze zwyczajami Wschodu. Odpowiedział jej:
 — Nie.
 — Czy jesteś przyjacielem, czy służącym tego effendiego?
 — Jestem i służącym i przyjacielem.
 Wówczas zwróciła się do mnie:
 — Zihdi, pójdź za mną!
 — Dokąd?
 — Nie pytaj wiele; a może boisz się kobiety?
 — Nie, jedziemy za tobą.
 Zawróciła swego wielbłąda i skierowała go w tę samą stronę, skąd przybyła. Zrównałem się z nią i jechałem obok. Tuż za nami podążali Halef i Albani.
 — A więc — rzekłem, odwracając się do Albaniego — czy nie ziściła się moja przepowiednia co do przygody, która nas spotka?
 Albani w odpowiedzi zaśpiewał miłosną piosenkę.
 Była to kobieta nie pierwszej młodości; cerę miała spaloną od skwaru południowego słońca, niejedna zmarszczka na jej twarzy świadczyła o przebytych trudach i mozołach; ale oblicze jej jaśniało jeszcze uroczym blaskiem nadzwyczajnej niegdyś urody. Cóż ją zawiodło na pustynię? Na co, zmierzając wpierw do Dżiddy, wracała teraz wraz z nami? Dlaczegoż cieszyła się na wiadomość, że Halef chce się udać do Mekki i czemu nie powiedziała, dokąd nas chce zaprowadzić? — Ta kobieta była dla mnie zagadką. Miała strzelbę na ramieniu i jatagany za pasem. Między rzemienie, przytrzymujące siodło, wsunięta była jedna z owych dzid, które są tak niebezpieczne w ręku zręcznego Araba. Zrobiła na mnie wrażenie nieustraszonej amazonki: tego