Strona:Karol May - Przez pustynię tom 1.djvu/223

 — Ja sam. Czy mogę cię o coś poprosić, Halefie?
 — Tak. Wiesz, że czynię dla ciebie wszystko, co mogę i co mi wolno.
 — Masz przynieść szejkowi wody ze świętej studni Cem-cem. Przynieś i mnie jedną flaszkę.
 — Zihdi, zażądaj ode mnie wszystkiego, tylko nie tego; nie mogę tego uczynić za żadną cenę. Ze studni tej mogą pić tylko wierni. Gdybym ci przyniósł wody to już nicby mnie nie uchroniło od wiecznego potępienia!
 Powiedział to z takiem przekonaniem, że nie chciałem już więcej nań nalegać. Po chwili zapytał:
 — Czy nie chciałbyś sam pójść po świętą wodę?
 — Nie wolno mi!
 — Wolno ci, jeśli się przedtem nawrócisz i przyjmiesz wiarę świętą.
 — Nie uczynię tego; ale teraz śpijmy.
 Nazajutrz wyjechał Halef w towarzystwie swej żony. Nakazano mu, by wszędzie mówił, że przybywa z dalekich stron i nikomu nie zdradził, że jego towarzyszka jest ze szczepu Atejbeh. Za parą małżeńską jechał przez pewien czas wojownik, któremu poruczono rozglądać się bacznie po drodze między Mekką a Dżiddą. U wejścia do kotliny ustawiono straż.
 Pierwszy dzień minął spokojnie, drugiego zwróciłem się do szejka z zapytaniem, czy pozwoli mi zrobić małą wycieczkę w okolicę. Dał mi wielbłąda, ale prosił o zachowanie wszelkich ostrożności. Sądziłem, że sam pojadę; tymczasem, gdym chciał już dosiąść wielbłąda, przystąpiła do mnie córka szejka zapytała:
 — Effendi, czy mogę z tobą pojechać?
 — Owszem.
 Gdyśmy opuścili kotlinę, skierowałem się mimowoli ku Mekce. Sądziłem, że moja towarzyszka ostrzeże mnie, ale ona nie rzekła ani słowa. Po kwadransie jazdy skręciła trochę w prawo i poprosiła:
 — Jedź ze mną, effendi!
 — Dokąd?
 — Chcę zobaczyć, czy nasz strażnik jest na swojem miejscu.
 Po pięciu minutach ujrzeliśmy go. Siedział na wzgórzu i patrzył nieustannie na południe.