Strona:Karol May - Przez pustynię tom 1.djvu/234

byłeś w Mekce i uciekłeś stamtąd. Córka Maleka wyjechała z tobą i nie opuściła cię napewno, choć popełniłeś wielki grzech. Halef pośpieszył za tobą, a za górami prześladowcy twoi znaleźli wprawdzie konia, na którym ścigał cię nasz wróg, zastrzelonego, ale Abu-Zeifa już nie było. Zabraliście go więc z sobą. Naturalnie, że tylko my mogliśmy się tego domyśleć, a nie oni.
 — Kiedy przyjdzie szejk?
 — Może za godzinę.
 — Wejdź!
 Człowiek ten nie raczył nawet spojrzeć na więźnia i ułożył się natychmiast do snu. W oznaczonym czasie stanęła przed jaskinią mała karawana. Zdjęto z wielbłądów tłumoki i wniesiono je do jaskini. Spodziewałem się, że szejk będzie mi czynił wyrzuty spowodu mojej wyprawy do Mekki. Tymczasem pierwszem jego pytaniem było:
 — Czyś schwytał Abu-Zeifa?
 — Tak jest.
 — Czy jest on tu?
 — Bez ran i zdrów.
 — Będziemy go więc sądzili!
 Na rozmaitych przygotowaniach zeszedł czas aż do południa. Teraz miał się rozpocząć sąd. Przedtem jednak miałem ciekawą rozmowę z Halefem.
 — Zihdi, pozwól mi o coś zapytać?
 — Mów!
 — Prawda, że pamiętasz wszystko, coś spisał o mnie i o Hanneh.
 — Wszystko.
 — Kiedy mam Hanneh oddać?
 — Po pielgrzymce.
 — Nie ukończyłem jej jeszcze!
 — Czego jeszcze brak?
 — Właściwie nic, bo w Mekce spełniłem wszystko. Ale, ponieważ chciałbym żonę zatrzymać, więc przyszło mi na myśl, że do właściwej pielgrzymki należy także odwiedzenie Mediny.
 — To prawda. A co mówi na to Hanneh?
 — Zihdi, ona mnie kocha. Naprawdę, sama mi to powiedziała!
 — A ty kochasz ją?