Strona:Karol May - Przez pustynię tom 1.djvu/28

 — Dlaczego zabiłeś go wraz z jego wielbłądem?
 — Bo mi się tak podobało.
 — Czy był prawowiernym?
 — Nie. Był giaurem.
 — Zabrałeś, co miał przy sobie?
 — Czy miałem zostawić przy nim?
 — Nie, bo powinieneś to był dla mnie przechowac.
 — Dla ciebie…?
 — Tak.
 — Nie rozumiem tego.
 — Powinieneś mnie zrozumieć. Nieboszczyk był giaurem, ja jestem również giaurem i będę jego mścicielem.
 — Przelejesz krew za krew?
 — Nie. Gdyby się tak rzecz miała, nie żyłbyś już. Jesteśmy na pustyni; tu panuje prawo mocniejszego. Nie chcę spróbować, kto z nas jest silniejszy. Niechaj cię dosięgnie ręka Wszechmocnego, który wszystko widzi i sądzi każdy czyn ludzki. Ale jedno ci powiem: oddasz mi wszystko, coś zabrał nieboszczykowi.
 Na te słowa odpowiedział on szyderczym uśmiechem.
 — Czy sądzisz naprawdę, że uczynię to?
 — Sądzę.
 — Więc zabierz sobie!
 W tej chwili chwycił za rewolwer, ale równocześnie i ja skierowałem lufę swojego rewolweru ku niemu.
 — Ani się rusz, bo strzelę!
 Sytuacja, w której się znalazłem, była dość niezwykła. Ale na szczęście przeciwnik mój miał więcej chytrości niż odwagi. Cofnął rękę i wydawał się przez chwilę cokolwiek niezdecydowanym.
 — Co chcesz zrobić z rzeczami?
 — Oddam je krewnym nieboszczyka.
 Teraz spojrzał na mnie z wyrazem pewnego politowania.
 — Kłamiesz. Chcesz je sobie przywłaszczyć.
 — Nie kłamię.
 — A jakże ze mną się załatwisz?
 — Teraz ci nic nie zrobię; ale strzeż się, byś się kiedy ze mną nie spotkał.
 — Czy ty napewno pojedziesz stąd do Seddady?
 — Tak.