Strona:Karol May - Przez pustynię tom 1.djvu/29

 — A jeśli ci wydam rzeczy, to pozwolisz mnie i memu towarzyszowi bez przeszkody udać się do Bir Zauidi?
 — Tak.
 — Przyrzekasz to?
 — Tak.
 — Przysięgnij!
 — Giaur nigdy nie przysięga; mówi prawdę i bez przysięgi.
 — Oto weź tę obracającą się strzelbę, zegarek, kompas i chustkę.
 — A co on miał prócz tego przy sobie?
 — Nic.
 — Miał pieniądze.
 — Zatrzymam je sobie.
 — Nie mam nic przeciwko temu; oddaj mi tylko woreczek lub torebkę, w której się znajdowały.
 — Dam ci ją.
 Sięgnął do pasa i wyciągnął torebkę, obszytą perłami; potem wyjął z niej pieniądze, a mnie oddał próżną.
 — Prócz tego nic nie miał przy sobie?
 — Nie. Chcesz mnie przeszukać?
 — Nie.
 — Więc możemy pójść?
 — Tak.
 Teraz mu było jeszcze lżej na sercu, niż przedtem; towarzysz jego, widocznie wielki tchórz, nie posiadał się z radości, że sprawa poszła im tak gładko. Zgarnęli więc pospiesznie swoje rzeczy i usadowili się na koniach.
 — Salam aaleikum, pokój z wami!
 Nie odpowiedziałem im, ale widocznie niegrzeczność moja zbyt ich nie zasmuciła. Niebawem znikli nam zupełnie z oczu u skrętu kotliny.
 Halef nie odezwał się ani słowem aż do tej pory. Teraz przerwał milczenie.
 — Zihdi!
 — Co takiego?
 — Czy wolno mi coś powiedzieć?
 — Pozwalam.
 — Czy widziałeś strusia?
 — Widziałem.
 — Wiesz, co to za ptak?
 — Nie.