Strona:Karol May - Przez pustynię tom 1.djvu/40

 — Dokąd się wybierają?
 — Do Fetnassy.
 Człowiek ten nazywał się Arfan Radekihm, był zatem owym przewodnikiem, o którym Sadek wspomniał. Teraz wskazał na mnie i na Halefa i zapytał:
 — Czy ci ludzie obcy przeprawiają się też przez jezioro?
 — Tak.
 — Dokąd.
 — Również do Fetnassy.
 — A ty masz ich prowadzić?
 — Zgadłeś.
 — Mogą pójść ze mną; zaoszczędzisz sobie trudu.
 — Są to moi przyjaciele, którzy nie sprawią mi wcale trudu.
 — Wiem już: jesteś skąpy i nie chcesz, żebym co zarobił. Czyż nie zabierałeś mi zawsze sprzed nosa najbogatszych podróżnych?
 — Nie zabierałem tobie nikogo; prowadzę tylko tych, co sami do mnie przychodzą.
 — Dlaczego syn twój, Omar, został przewodnikiem na drodze do Seftimi? Gwałtem zabieracie mi chleb, abym zginął z głodu; Allah ukarze was i pokieruje waszemi krokami tak, iż szott was pochłonie.
 Możliwe, że konkurencja wzbudziła w sercu tego przewodnika uczucie nienawiści względem Sadeka; ale ja w każdym razie nie zaufałbym Arfanowi Rakedihmowi, coś mu bowiem źle patrzyło z oczu. Odwrócił się wnet od nas i poszedł zwolna brzegiem; w pewnem oddaleniu ukazali się dwaj jeźdźcy, którym miał służyć za przewodnika. Byli to ci sami ludzie, których ścigaliśmy.
 — Zihdi, — zawołał Halef — czy poznajesz ich?
 — Poznaję.
 — Czy pozwolimy im swobodnie odjechać?
 Mówiąc to, podniósł strzelbę, aby wymierzyć. Chwyciłem go za rękę.
 — Daj spokój! Oni i tak nam nie ujdą.
 — Co to za ludzie? — zapytał nasz przewodnik.
 — Mordercy.
 — Czy zamordowali kogo z twej rodziny lub z twego szczepu?
 — Nie.