Strona:Karol May - Przez pustynię tom 1.djvu/59

 — Czy możesz przysiąc, że to prawda?
 — Na brodę proroka!
 — To wystarczy! Czy słyszałeś te słowa? — zapytał potem mnie.
 — Tak.
 — Co powiesz na to?
 — Że jest łotr. On zamordował, a teraz pozamieniał tylko osoby w swem oskarżeniu.
 — On przysiągł, a ty jesteś giaurem. Nie wierzę tobie, lecz jemu.
 — Zapytaj mego służącego, on jest moim świadkiem.
 — Służy u niewiernego; dlatego słowa jego nie mają znaczenia. Zwołam wielką radę oazy, która wysłucha moich słów i rozstrzygnie o tobie.
 — Nie chcesz mi wierzyć dlatego, że jestem chrześcijaninem, a jednak obdarzasz giaura swem zaufaniem. Człowiek ten jest Ormianinem, a więc nie wyznaje wiary muzułmańskiej, jest także chrześcijaninem.
 — On przysiągł na proroka.
 — To jest podłość i grzech, za który go Bóg skarze. Jeżeli nie chcesz mnie wysłuchać, oskarżę go przed radą oazy.
 — Giaur nie może oskarżać wiernego, a rada oazy nie może wyrządzić mojemu przyjacielowi najmniejszej krzywdy, bo on ma bu-djeruldu, jest więc gielgeda padiszahnin, czyli takim, co stoi w cieniu wielkorządcy.
 — Ja zaś jestem gielgeda zenin kyralin, takim, co chadza w cieniu swego króla. I ja mam bu-djeruldu; schowałeś je do kieszeni.
 — Jest ułożone w języku giaurów; splamiłbym się, gdybym je czytał. Sprawę twą dziś jeszcze zbadam; tymczasem dostaniecie bastonadę: ty pięćdziesiąt, twój służący sześćdziesiąt, a przewodnik dwadzieścia uderzeń na stopę. Wyprowadźcie ich na podwórze; ja wnet nadejdę.
 — Alykomin elleri — cofnijcie ręce! — zakomenderował podoficer.
 Sto palców cofnęło się odemnie.
 — Alyn-ic tifenkleri — podnieść broń!
 Bohaterowie rzucili się do swych strzelb i podjęli je z ziemi.
 — Wirmyn hep-icz — okrążyć wszystkich trzech!