Strona:Karol May - Przez pustynię tom 1.djvu/74

 — Żeby przyszedł i przyniósł ze sobą swe cudowne lekarstwo.
 — Człowieku! cóż ty sobie myślisz? Za trzy pjastry mam go skłonić, aby dał lekarstwo, które mu biała rusałka przynosi zawsze w pierwszą noc podczas nowiu?
 — Czy to prawda?
 — Ja to mówię, ja, hadżi Halef Omar agha, ben hadżi Abul Abbas ibn hadżi Dawud al Gossarah. Sam ją widziałem, a jeśli nie wierzysz, to poczujesz na sobie ten kamczilama, bicz nilowy!
 — Wierzę, zihdi!
 — To szczęście twoje!
 — Dam ci jeszcze dwa pjastry.
 — Daj tu! Kto jest chory w domu twego pana?
 — To tajemnica, o której wolno wiedzieć tylko effendiemu.
 — Tylko effendiemu? Łotrze, czyż nie jestem także effendi, co widział rusałkę? Idź do domu; Halefa aghi nie wolno obrażać!
 — Wybacz, zihdi; wyjawię ci tę tajemnicę!
 — Teraz nie chcę już wiedzieć. Wynoś się stąd!
 — Ależ proszę cię…
 — Precz! Czy dać ci jeszcze jednego pjastra?
 — Już nie wezmę ani jednego!
 — Zihdi!
 — Ale dwa!
 — O, zihdi, czoło twoje jaśnieje dobrocią. Masz tu dwa pjastry.
 — Pięknie. Kto jest chory?
 — Żona mego pana.
 — Żona twego pana? — zapytał Halef zdziwiony. — Która żona?
 — Ma tylko tę jedną.
 — I ty mówisz, że on był dawniej mamurem?
 — On jest tak bogaty, że mógłby mieć sto kobiet, ale on kocha tylko tę jedną.
 — Na co ona cierpi?
 — Nikt tego nie wie; ale ciało jej jest chore, a dusza jeszcze bardziej chora.
 — Allah kerihm, Bóg jest pełen łaski, ale nie ja. Ja tu stoję, mam w ręku bicz nilowy i chciałbym cię