Strona:Karol May - Przez pustynię tom 1.djvu/77

go zawstydzić, więc postąpiłem tak, jak gdybym nic nie słyszał.
 — Czego on chce?
 — Ktoś jest chory.
 — Czy trzeba koniecznie?
 — Koniecznie, effendi. Dusza chorego jest już na odlocie. Musisz się pośpieszyć, jeśli ją chcesz zatrzymać.
 Hm, niezłym był dyplomatą!
 — Każ wejść temu człowiekowi!
 Wyszedł, a po chwili wepchnął posłańca do pokoju.
 Posłaniec pochylił się aż do ziemi, zzuł obuwie i czekał pokornie, aż doń przemówię.
 — Przystąp bliżej!
 — Salam aaleikum! Allah z tobą, o panie, otwórz twe ucho na pokorną prośbę najostatniejszego z twych sług.
 — Kim jesteś? Jestem sługą wielkiego Abrahima-mamura, który mieszka tam u górnego biegu rzeki.
 — Co masz mi powiedzieć?
 — Wielkie nieszczęście nawiedziło dom mego pana, albowiem Gicela, serca jego klejnot, zasnuwa się cieniami śmierci. Nikt z lekarzy, fakirów i czarowników nie zdołał choroby zażegnać. Aż tu pan mój — Allah niechaj uraduje oczy jego — usłyszał o tobie, o twej sławie i o tem, że śmierć ucieka przed twym głosem. Posłał mnie do ciebie, abym ci powiedział w jego imieniu: przyjdź i zetrzyj krople zagłady z mego kwiecia, a wdzięczność moja będzie słodką i jasną, jak blask złota.
 Taki opis kobiety, będącej już w leciech, wydawał mi się cokolwiek przesadzonym.
 — Nie znam miejscowości, w której pan twój mieszka. Czy jest to daleko stąd?
 — Mieszka na brzegu i przysyła ci łódź. Będziesz u niego za godzinę.
 — Kto odwiezie mię zpowrotem?
 — Ja.
 — Zaraz idę. Poczekaj na dworze! Wziął swe obuwie i wyszedł. Ja zaś powstałem, wdziałem na siebie inną szatę i sięgnąłem po szkatułkę z lekarstwami.
 W pięć minut potem siedzieliśmy w łodzi, poruszanej przez czterech wioślarzy; ja pogrążony w myślach, Halef