Strona:Karol May - Przez pustynię tom 1.djvu/85

moja znajdzie się w twym mózgu. A zatem miej się na baczności. Abrahim-mamur!
 — Zawołam moich służących!
 — Wołaj, jeśli chcesz zobaczyć, jak legną trupem i sam chcesz lec obok nich.
 — Oh, Bogiem nie jesteś!
 — Ale chrześcijaninem. Czyś poczuł rękę chrześcijanina?
 Uśmiechnął się wzgardliwie.
 — Uważaj, abyś jej kiedy nie poczuł. Nie jest skąpana w różanym olejku, jak twoja. Ale nie chciałbym zamącić spokoju w twym domu. Żegnam cię. Nie chcesz, bym tu śmierć pokonał; spełnię twą wolę; rabbena chaliek, niech cię Bóg strzeże!
 Schowałem rewolwer i skierowałem się ku drzwiom.
 — Zostań! — zawołał.
 Nie posłuchałem go jednak.
 — Zostań! — krzyknął tonem rozkazującym.
 Byłem już prawie przy drzwiach, ale nie odwróciłem się.
 — Zgiń więc, giaurze!
 W mgnieniu oka odwróciłem się i miałem jeszcze czas przechylić się wbok. Sztylet jego ominął mnie i wrył się głęboko w ścianę.
 — Mam cię teraz, łotrze!
 Z temi słowy skoczyłem do niego, chwyciłem, uniosłem w górę, a potem rzuciłem o ścianę. Przez kilka sekund leżał bez ruchu. Gdy się dźwignął, miał oczy szeroko rozwarte, żyły na czole nabrzmiałe, a usta zsiniałe z wściekłości. Nie śmiał się jednak ruszyć, bo trzymałem w ręku rewolwer, skierowany ku niemu.
 — Teraz poznałeś rękę chrześcijanina. A więc nie śmiej jej drażnić!
 — Człowieku!
 — Tchórzu! Jak się to nazywa, jeśli kto prosi lekarza o pomoc, a potem lży go i chce chyłkiem zamordować? Niewiele warta wiara, co ma takich wyznawców.
 — Czarowniku!
 — Dlaczego?
 — Gdybyś nim nie był, sztylet mój trafiłby w ciebie napewno, nie miałbyś siły podrzucić mnie wgórę.
 — Dobrze. Jeśli jestem czarownikiem, to mógłbym Gicelę, żonę twą uzdrowić.