Strona:Karol May - Przez pustynię tom 1.djvu/86

 Umyślnie wypowiedziałem imię. To nań wywarło skutek.
 — Od kogoś usłyszał to imię?
 — Od posłańca.
 — Niewiernemu nie wolno wymówić imienia kobiety wierzącej!
 — Wypowiedziałem imię kobiety, która jutro może już być nieżywą.
 Znowu przeszył mnie swem przenikliwem, mroźnem spojrzeniem, a potem zakrył rękami twarz.
 — Czy to prawda, hekim, że ona jutro może umrzeć?
 — Prawda.
 — Czy nie ma już dla niej ratunku?
 — Może jeszcze czas.
 — Nie mów: może, powiedz: napewno. Czyś gotów mi pomóc? Jeśli ona wyzdrowieje, zażądaj, czego chcesz.
 — Jestem gotów.
 — Daj mi więc swój talizman, albo twoje lekarstwo.
 — Nie mam żadnego talizmanu, a lekarstwa nie mogę ci dać teraz.
 — Dlaczego nie?
 — Lekarz może leczyć chorego tylko wówczas, gdy go może widzieć. Chodź, pójdziemy do niej, albo pozwól jej przyjść tu!
 Wzdrygnął się, jakgdyby go ktoś w pierś ugodził.
 — Masz Allah, czyś oszalał? Duch pustyni zamglił twój umysł, że nie wiesz, czego żądasz. Wszak kobieta, na której spoczął wzrok obcego mężczyzny, musi umrzeć!
 — Umrze ona raczej, gdy mi nie będzie wolno pójść do niej. Muszę zmierzyć jej puls i zapytać ją o wiele rzeczy, które dotyczą jej choroby. Bóg tylko wie wszystko, nie pytając się o nic.
 — Ty więc nie leczysz zapomocą talizmanu?
 — Nie.
 — Ani zapomocą słów?
 — Nie.
 — A może uzdrawiasz modlitwą?
 — Oczywiście, że się modlę za cierpiących i chorych; ale Bóg dał nam w ręce środki i sposoby, aby ich uzdrowić.
 — Co to za środki?
 — Są to rośliny, metale i cząstki ziemi, których soki i siły wyciągamy.