Strona:Karol May - Przez pustynię tom 1.djvu/93

 — Jak się ta choroba nazywa?
 — Ma ona obcą nazwę, którą tylko lekarze rozumieją.
 — Ile czasu upłynie do wyzdrowienia?
 — Wyzdrowienie może nastąpić rychło, albo bardzo późno, zależnie od tego, czy i jak będziecie mi posłuszni.
 — W czem mam ci być posłusznym?
 — Musisz jej podawać regularnie lekarstwo, które zostawię.
 — Dobrze.
 — Musisz zostawić ją w samotności i strzec przed zgryzotą i zmartwieniem.
 — Stanie się tak.
 — Ja zaś muszę codziennie z nią rozmawiać.
 — Ty? A to na co?
 — Aby środki moje zastosowywać do stanu, w jakim chora się znajduje.
 — Cóż masz z nią do gadania?
 — To tylko, na co sam pozwolisz.
 — A gdzie się to ma odbywać?
 — Tu, w tym pokoju, tak samo jak dziś.
 — Powiedz dokładnie, jak długo musisz przychodzić!
 — Jeśli mi będziecie posłuszni, będzie ona od dziś za pięć dni od choroby swej... wolna.
 — Więc daj jej lekarstwo.
 — Nie mam go tu; mój służący, który został na dole, w podwórzu, ma je przy sobie.
 — Chodź więc!
 Zwróciłem się ku niej, aby ją choć tym niemym ruchem pożegnać. Wzniosła pod osłonami ręce, jakby błagalnie i odważyła się na dwa słowa:
 — Ewer Allah, z Bogiem!
 W tej chwili jednak krzyknął Abrahim:
 — Milcz! Tylko wtedy masz mówić, gdy się ciebie pytają!
 — Ahrabim-mamur — odpowiedziałem bardzo poważnie — czy nie mówiłem ci, że powinno się ją strzec przed zmartwieniami. Tak się nie mówi do chorej, która jest bliską śmierci.
 — Więc niech przedewszystkiem sama się stara, aby nie potrzebowała się martwić. Chodź!