Strona:Karol May - Przez pustynię tom 1.djvu/96

 Przy tej propozycji przyszło mi coś na myśl.
 — Hassan, nazwałeś mnie swym przyjacielem.
 — Jesteś nim. Zażądaj odemnie, czego chcesz, a spełnione będzie, jeśli to, czego żądasz, jest moją własnością, lub w mej mocy.
 — O, chciałbym cię prosić o coś bardzo wielkiego.
 — Czy mogę to spełnić?
 — Tak.
 — Więc już zgóry ci przerzekam. Co to takiego.
 — Dowiesz się wieczorem, gdy będziemy razem pili kawę
 — Przyjdę i... ale, synu mój zapomniałem, że jestem już proszony.
 — Gdzie?
 — W tym samym domu, w którym i ty mieszkasz.
 — Przez szejka el belet?
 — Nie, lecz przez pewnego męża z Istambułu, który jechał ze mną przez dwa dni, a tu wysiadł. Najął on w tym domu pokój dla siebie i miejsce dla swego służącego.
 — Czem jest?
 — Nie wiem; nie powiedział mi tego.
 — Ale jego służący mógł powiedzieć.
 Kapitan zaśmiał się, co było u niego rzeczą niezwykłą.
 — To łobuz, który słyszał wszystkie języki, a żadnego z nich nie przyswoił sobie zbyt wiele. Pali, gwiżdże i śpiewa dzień cały, a zapytany o coś, daje odpowiedzi, które dziś są prawdziwe, a jutro fałszywe. Przedwczoraj był Turkiem, wczoraj Czarnogórcem, dziś znowu jest Gruzinem, a Allah wie chyba, czem będzie jutro lub pojutrze.
 — Więc nie przyjdziesz do mnie?
 — Przyjdę po wypaleniu fajki z tamtym. Niech cię Allah strzeże; mam jeszcze robotę.
 Halef już przedtem poszedł do domu; udałem się za nim i ledwo przybyłem do mieszkania, wyciągnąłem się zaraz na dywanie, aby przebiec w myśli zdarzenia dzisiejszego dnia. Nie mogłem jednak tego zamiaru wykonać, bo po chwili wszedł mój gospodarz.
 — Sallam aaleikum.
 — Aaleikum.
 — Effendi, przychodzę, aby poprosić o pozwolenie.
 — Jakie pozwolenie?