Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/105

wiciela świata, wnoszą do kraju tego słowa miłości i miłosierdzia, a wy siejecie kąkol wśród pszenicy i niszczycie ją, a tymczasem wasz posiew przynosi tysiąckrotny plon. Uciekaj do swego popa; niech prosi o przebaczenie dla ciebie! Czy służyłeś także Rosjanom?
 — Tak, panie.
 — Gdzie?
 — W Stambule.
 — A więc! Widzę, że przynajmniej jesteś jeszcze zdolny wyznać prawdę i dlatego nie wydam cię na pomstę Haddedihnom.
 — Nie czyń tego, effendi! Moja dusza będzie cię za to błogosławić!
 — Schowaj swe błogosławieństwo!… Jak się nazywasz?
 — Aleksander Kolettis.
 — Masz sławne nazwisko, ale prócz tego nie masz nic wspólnego z tym, który nosił je dawniej… Bill!
 — Sir! — odpowiedział zawołany.
 — Czy umiesz założyć opatrunek na ranę?
 — Nie, sir, ale umiem za to dziurę zlepić.
 — Zlep mu ją!
 Anglik opatrzył Greka. Nie wiem, czybym wówczas nie postąpił inaczej, gdybym był wiedział, wśród jakich okoliczności spotkam się z nim kiedyś. Zwróciłem się do związanego szejka:
 — Eslah el Mahem, jesteś walecznym mężem i żal mi na tak odważnego wojownika w kajdanach patrzeć. Czy przyrzekniesz mi, że zostaniesz zawsze przy mnie i nie będziesz próbował uciec?
 — Dlaczego?
 — Wówczas każę zdjąć z ciebie więzy.
 — Przyrzekam!
 — Na brodę proroka?
 — Na brodę proroka i na moją własną!
 — Odbierz od twych ludzi to samo przyrzeczenie!
 — Przysięgnijcie, że nie uciekniecie temu mężowi — rozkazał.
 — Przysięgamy — brzmiała ich odpowiedź.
 — Więc nie będziecie związani! — przyrzekłem im.
 Równocześnie uwolniłem szejka.