Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/109

 — Podoba ci się? — zapytał szejk.
 — Wart pięćdziesiąt owiec!
 — Powiedz sto, albo sto pięćdziesiąt, bo dziesięciu moich przodków miało go już, a nigdy jeszcze nie pękł. Niechaj będzie twoim; daj mi za to twój!
 Musiałem zgodzić się na tę zamianę, jeśli nie chciałem szejka śmiertelnie obrazić. Wręczyłem mu swój sztylet.
 — Dziękuję ci, hadżi Eslah el Mahem; klingę tę nosić będę ku twej pamięci i ku czci twych ojców!
 — Ona cię nigdy nie opuści, jak długo ręka twa zachowa swą siłę.
 Wtem usłyszeliśmy odgłos kopyt końskich i wnet jeździec ukazał się z za krawędzi skały, zamykającej zasadzkę naszą od strony południowej. Był to mój mały Halef.
 — Zihdi, przybywaj! — zawołał, gdy mnie ujrzał.
 — Co słychać, hadżi Halefie Omarze!
 — Zwyciężyliśmy!
 — Jakże się udało?
 — Poszło łatwo. Wszyscy są uwięzieni!
 — Wszyscy?
 — Razem z szejkami! Hamdullillah! Niema tylko szejka Obeidów.
 Zwróciłem się do wymienionego:
 — Widzisz, że powiedziałem ci prawdę? — Potem zapytałem Halefa: — Czy Abu Mohammedzi przybyli na czas?
 — Przyszli zaraz po Dżowarjach i zamknęli wadi tak, że nikt z nieprzyjaciół nie mógł umknąć. Co to są za mężowie?
 — To jest szejk Eslah el Mahem, o którym mówiłeś.
 — Twoi jeńcy?
 — Tak, pójdą ze mną.
 — Wallah, billah, tillah! Pozwól, że wrócę natychmiast, aby zanieść tę wiadomość Mohammedowi Eminowi i szejkowi Malekowi!
 Ruszył szybko spowrotem.
 Szejk Eslah dosiadł jednego z naszych koni; Greka również wsadzono na konia; reszta musiała iść piechotą. Tak ruszył pochód. Jeśli we Wadi Deradż nie więcej krwi rozlano, niż u nas, to mogliśmy być zadowoleni.