Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/111

 Wstąpił w środek koła i usiadł obok nich. Nie zamienili z sobą ani jednego słowa, ale widać było, że tamci dwaj z przestrachem spojrzeli na przybywającego do nich Eslaha. Być może, że pokładali jeszcze w nim pewne nadzieje.
 — Zaprowadź swych więźniów do wadi! — rzekł Malek.
 Poszedłem za nim. Gdy wstąpiłem w dolinę, przedstawił mi się nadzwyczaj malowniczy widok. Zrobiono wyłom w parapecie celem ułatwienia komunikacji; u stoków kotliny, po obu stronach, stały straże; w kotlinie roiło się od ludzi uwięzionych i koni, a wtyle rozłożyli się obozem ci sprzymierzeńcy, którzy znaleźli jeszcze miejsce w wadi. W tym różnorodnym tłumie uwijali się rozmaici Haddedihnowie, którzy gromadzili konie nieprzyjaciół w stado, aby je wyprowadzić na równinę, gdzie również i broń nieprzyjaciela leżała, tworząc wielki stos.
 — Czy widziałeś już coś podobnego? — zapytał mnie Malek.
 — Nawet coś większego — odpowiedziałem.
 — Ja nie.
 — Czy ranni nieprzyjaciele są dobrze umieszczeni?
 — Opatrzono ich, jak kazałeś.
 — A co zrobimy teraz?
 — Uczcimy nasze zwycięstwo i urządzimy fantazję, jakiej tu jeszcze nigdy nie było.
 — Nie, nie uczynimy tego...
 — Dlaczego?
 — Czy mamy uroczystością naszą wywołać rozgoryczenie wśród nieprzyjaciół?
 — A oni się nas pytali, czy będziemy rozgoryczeni ich napadem?
 — Czy mamy czas na taką uroczystość?
 — A czemże mamy się zająć?
 — Pracą... Należy pokrzepić przyjaciół i nieprzyjaciół.
 — Wyznaczymy ludzi, którzy tem się zajmą.
 — Jak długo chcecie zatrzymać jeńców?
 — Aż będą mogli wrócić.
 — A kiedy to nastąpi?
 — Jak najprędzej; nie wystarczyłoby żywności dla takiej armji przyjaciół i wrogów.