Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/112

 — Czy widzisz, że mam słuszność? Uroczystość powinna się odbyć, ale dopiero wówczas, gdy będziemy na to mieli czas. Naprzód niezbędną jest rzeczą, aby się szejkowie zgromadzili i wszystko omówili, co ma być uchwalone, a potem należy uchwały bezzwłocznie wykonać. Powiedz szejkom, że sześć tysięcy ludzi nie może więcej niż kilka dni zostać razem na tem miejscu!
 Poszedł. Teraz przystąpił do mnie Lindsay.
 — Świetne zwycięstwo! Prawda?
 — Bardzo!
 — Jak się sprawiłem, sir?
 — Doskonale!
 — Pięknie! Hm! Tu wielu ludzi!
 — Widać.
 — Czy są między nimi może tacy, co wiedzą, gdzie są ruiny?
 — To możliwe; należałoby się dowiedzieć.
 — Zapytać, sir!
 — Owszem, skoro tylko będzie możliwe.
 — Teraz, natychmiast!
 — Przepraszam, sir, nie mam teraz czasu. Może potrzebna będzie moja obecność przy naradach, które się wnet rozpoczną.
 — Pięknie! Hm! Ale potem zapytać! Co?
 — Na pewno!
 Zostawiłem go i poszedłem do namiotów.
 Znalazłem tam wiele do roboty, gdyż trzeba było poprawić rannym opatrunki. Potem udałem się do namiotu, w którym szejkowie odbywali bardzo ożywione narady. Nie mogli się zgodzić co do samej zasady, sądzę więc, że byłem im bardzo pożądany.
 — Raczysz rozsądzić nasze sprawy, hadżi Emir Kara ben Nemzi — rzekł Malek.
 — Byłeś we wszystkich krajach ziemi i wiesz, co jest sprawiedliwe i korzystne.
 — Pytajcie, a ja będę odpowiadał!
 — Komu się należy broń pobitych?
 — Zwycięzcy.
 — A komu ich konie?
 — Zwycięzcy.
 — A do kogo należą ich szaty?
 — Rozbójnik zabiera je, prawdziwy wierny jednak zostawia je pobitym.