Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/113

 — Do kogo należą ich pieniądze i klejnoty?
 — Prawdziwy wierny zabiera tylko broń i konie.
 — Do kogo należą ich trzody?
 — Jeśli pobici nie mają nic prócz trzód, to trzeba im je zostawić, oni zaś powinni z tego zapłacić koszta wojenne i roczny haracz.
 — Przemawiasz, jak przyjaciel naszych wrogów. Pobiliśmy ich, a teraz należy do nas życie ich i wszystko, co oni posiadają.
 — Przemawiam, jako ich i wasz przyjaciel. Mówisz, że ich życie do was należy?
 — Tak jest.
 — Czy chcecie go ich pozbawić?
 — Nie. Nie jesteśmy katami ani mordercami.
 — A jednak zabieracie ich trzody? Czy oni mogą żyć bez trzód?
 — Nie.
 — Zabierając trzody ich, odbieracie im życie, ba, ograbiacie nawet siebie samych!
 — Jakto?
 — Czy oni mają wam na przyszłość opłacać haracz?
 — Tak jest.
 — Z czego? Czy może Arab opłacać haracz, jeżeli nie ma trzód?
 — Usta twe mówią mądrze i rozsądnie.
 — Słuchajcie dalej! Kto im zabiera wszystko: szaty, klejnoty, trzody, ten zmusza ich, by dla uniknięcia śmierci głodowej kradli i rabowali... Gdzie będą kradli? Przedewszystkiem u swego sąsiada, to znaczy: u was... Kogo będą grabili? Przedewszystkiem tego, który ich przyprowadził do ubóstwa i zmusza ich do grabieży, a tym jesteście właśnie wy... Co jest lepiej, przyjaciół mieć w sąsiedztwie, czy rozbójników?
 — Przyjaciół.
 — A więc uczyńcie ich swoimi przyjaciółmi, a nie rozbójnikami. Zabierzcie pobitemu tylko to, czem może szkody wyrządzać. Jeśli zabierzecie im broń i konie, to będziecie mieli dziesięć tysięcy sztuk rozmaitej broni i trzy tysiące koni. Czy to mało?
 — To wiele, jeśli się rzecz należycie rozważy.
 — Wówczas nie będą mieli dość koni do prowadzenia wojny. Będziecie nad nimi panowali, a oni z ko-