Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/117

 — Nie. Nastąpi to jeszcze dziś przed ostatnią modlitwą.
 — Zatrzymaj tu najprzedniejszych wojowników, a z nami odeślij tylko zwykłych mężów; oni nam się zdadzą na poganiaczy bydła.
 Poszedłem, aby wybrać ludzi, przytem zetknąłem się z Lindsayem.
 — Zapytałeś, sir? — przemówił do mnie.
 — Jeszcze nie.
 — Dlaczego nie?
 — To niepotrzebne, bo poleciłem szejkom, aby szukali.
 — Świetnie! wspaniale! Szejkowie wiedzą wszystko! Znajdą ruiny!
 — I ja tak sądzę! Czy chce pan odbyć zajmującą przejażdżkę?
 — Dokąd?
 — Aż poniżej El Fattha, gdzie Tygrys przedziera się przez góry Hamrin.
 — Cóż tam?
 — Zabierzemy tam odszkodowanie wojenne, które stanowią trzody.
 — U kogo?
 — U Abu Hammedów, co wtedy ukradli nam nasze konie.
 — Wybornie, sir! I ja pojadę!... Ilu będzie mężów?
 — Stu.
 — Dobrze! Wspaniale! Imponujący orszak. Są tam ruiny?
 — Jest tam kilka mogił, ale na lewym brzegu.
 — Nie przeprawimy się tam?
 — Nie.
 — Szkoda! Ogromna szkoda! Możnaby szukać, znaleźć fowling-bulle!
 — Mimo to znajdziemy coś znakomitego.
 — Co?
 — Coś smacznego, czegośmy już oddawna nie kosztowali... trufle.
 — Trufle? Oh! Ah!
 Rozwarł usta szeroko, jak gdyby chciał cały pasztet truflowy odrazu połknąć.