Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/121

 — O ruiny i fowling-bulle.
 — Dobrze. Naprzód, Halefie!
 Pomknęliśmy galopem przez step ku owym punktom, które wprzódy spostrzegłem. Była to trzoda owiec, przy której stał starzec.
 — Sallam aaleikum! — powitałem go.
 — Aaleikum! — odpowiedział, oddając mi niski pokłon.
 — Czy panuje spokój na twem pastwisku?
 — Tak, panie. Czy i ty przynosisz pokój?
 — Przynoszę go. Czy należysz do szczepu Abu Hammedów?
 — Tak.
 — Gdzie jest wasz obóz?
 — Tam w dole za skrętem rzeki.
 — Czy macie kilka pastwisk?
 — Dlaczego pytasz o to, panie?
 — Bo przybywam w poselstwie od twego szczepu.
 — Od kogo?
 — Od szejka twego, Cedara ben Huli.
 — Hamdullilah! Przybywasz zapewne z radosną wieścią?
 — Tak jest. Powiedz więc, ile macie pastwisk?
 — Sześć. Trzy tu wzdłuż rzeki, a trzy na wyspach.
 — Czy wszystkie wyspy są waszą własnością?
 — Wszystkie.
 — Czy wszystkie są zaludnione?
 — Wszystkie z wyjątkiem jednej.
 W tonie tej odpowiedzi i w twarzy starca było coś, co budziło moją nieufność; atoli nie dałem tego po sobie poznać i pytałem się:
 — Gdzie jest ta jedna wyspa?
 — Tam prosto naprzeciw nas jest pierwsza, a ta, zdaje mi się, jest czwartą, panie.
 Postanowiłem wyspę tę mieć na oku i dowiadywałem się dalej:
 — Dlaczego nie jest zaludnioną?
 — Trudno się do niej dostać, albowiem prąd tam niebezpieczny.
 Hm! W takim razie nadawałaby się dobrze na miejsce pobytu dla jeńców! To pomyślawszy, zagadnąłem go: