Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/125

 — Czy widzieliście utatuowanie moich ludzi?
 — Tak, panie.
 — Poznaliście więc ich szczep?
 — Tak. To są Haddedihnowie, panie.
 — Gdzie są wasi wojownicy?
 — Ty wiesz to zapewne, panie.
 — Tak, wiem to i powiem wam: Wszyscy są uwięzieni przez Haddedihnów i ani jeden nie umknie.
 — Allah kehrim!
 — Tak, niech się Allah zlituje nad nimi i nad wami!
 — On kłamie! — szepnął jeden z nich, któremu wiek nie złamał jeszcze odwagi.
 Odwróciłem się:
 — Mówisz, że kłamię? Włos twój jest siwy, a twój grzbiet chyli się pod ciężarem lat; dlatego wybaczam ci twe słowa. Dlaczego sądzisz, że kłamię?
 — Jakżeż mogą Haddedihnowie uwięzić całe trzy szczepy?
 — Uwierzyłbyś, gdybyś wiedział, że nie byli sami. Byli połączeni z Abu Mohammedami i Alabeidami. Wiedzieli o wszystkiem, a wówczas, gdy wasi wojownicy mnie uwięzili, wracałem od Abu Mohammedów, do których się udałem, aby umówić się z nimi co do wojny. Przyjęliśmy waszych ludzi w Wadi Deradż i żaden nie zdołał uciec. Posłuchajcie, jaki wydam rozkaz!
 Podszedłem ku wejściu do namiotu, w którym znajdowaliśmy się, i skinąłem na Halefa.
 — Wróć i przyprowadź uwięzionych Abu Hammedów.
 Przestrach ogarnął teraz wszystkich naprawdę, a starzec rzekł:
 — Czy to możliwie, panie?
 — Powiedziałem prawdę. Wszyscy wojownicy waszego szczepu są w naszych rękach. Albo będą zabici, albo zapłacicie za nich żądany okup.
 — Czy szeik Cedar ben Huli jest również w niewoli?
 — Tak jest.
 — Powinieneś był z nim rozmówić się co do okupu!
 — Uczyniłem to.
 — Cóż on powiedział?
 — Chce go zapłacić i dał mi czterdziestu z waszych ludzi, którzy wnet przyjdą, aby go zabrać.