Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/128

ków na jedno z tych pastwisk, aby przypędzić tu bydło. Za godzinę wszystkie trzody muszą już tu być spędzone!
 Stało się tak, jak rzekłem. Abu Hammedzi podzielili się pod nadzorem Haddedihnów; z tych ostatnich zatrzymałem przy sobie tylko dwunastu mężów. Przy nich był także Halef.
 — Teraz oddalę się, Halefie — powiedziałem do niego.
 — Dokąd, zihdi? — zapytał.
 — Na wyspę. Ty będziesz tu uważał na porządek, a potem pokierujesz wyborem zwierząt. Uważaj, by tym biednym ludziom nie zabrano najlepszych sztuk. Niech się ten podział odbędzie sprawiedliwie.
 — Oni na to nie zasłużyli, zihdi!
 — Ale ja tak chcę. Rozumiesz, Halefie?
 Nadszedł Dawid Lindsay.
 — Czy pytałeś się, sir?
 — Jeszcze nie.
 — Nie zapomnieć, sir!
 — Nie. Chciałbym panu znowu powierzyć posterunek.
 — Well! Jaki?
 — Niech pan uważa, aby żadna z tych kobiet nie uciekła!
 — Yes!
 — Gdy która z nich zechce uciekać, to — — —
 — Zastrzelę ją!
 — O, nie, panie lordzie!
 — Cóż więc?
 — Pozwoli pan jej uciec!
 — Well, sir!
 Wydobył wprawdzie te dwa słowa ze siebie, ale ust nie zawarł. Byłem głęboko przekonany, że już sam widok Dawida Lindsaya odbierze kobietom ochotę do ucieczki. W kratkowanem ubraniu musiał im się wydawać strasznym potworem.
 Wziąwszy z sobą dwóch Haddedihnów, skierowałem się ku rzece. Tu ujrzałem przed sobą czwartą wyspę. Była długa i wąska; a rosła na niej gęsto trzcina, przewyższająca znacznie dorosłego mężczyznę. Nie mogłem dojrzeć żadnej żywej istoty, ale wyspa ta kryła w sobie