Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/137

 — Sir Dawid, czy widzi pan tego brunatnego chłopaka?
 Wskazałem mu go ukradkiem oczyma.
 — Widzę go, sir.
 — Oddaję go panu. On miał pilnować tych trzech nieszczęśliwców i dlatego pójdzie z nami. Proszę mu mocno związać ręce na plecach i przymocować sznur do siodła lub strzemienia; niech się trochę uczy biegać.
 — Yes, sir! Bardzo pięknie.
 — Nie dać mu ani jeść ani pić, aż dojedziemy do Wadi Deradż.
 — Zasłużył sobie na to!
 — Niech go pan strzeże. Jeśli umknie, to i ja rozstanę się z panem; wówczas będzie pan sam poszukiwał fowling-bullów!
 — Będę go mocno trzymał. W nocy zakopię go!
 — A więc do dzieła!
 Anglik przystąpił do młodzieńca i położył mu rękę na ramieniu.
 — I have the honour, Mylord! Pójdziesz z nami, wisielcze!
 On go przytrzymał, obaj służący związali mu ręce. Młodzieniec nie wiedział w pierwszej chwili, co się z nim dzieje, potem odwrócił się do mnie.
 — Cóż to ma znaczyć, emirze?
 — Pójdziesz z nami.
 — Nie jestem jeńcem; zostanę tu!
 Wtem przecisnęła się ku nam stara kobieta.
 — Allah kerihm, emirze! Cóż chcesz zrobić z moim synem?
 — On będzie nam towarzyszył.
 — On? Gwiazda mej starości, sława rówieśników, duma szczepu? Cóż on zrobił, że go wiążesz, jak mordercę, którego dosięgnął krwawy odwet?
 — Szybko, sir! Przywiążcie go do konia, a potem w drogę!
 Dałem natychmiast znak do odjazdu i sam odjechałem. Spoczątku miałem współczucie dla tego tak srodze ukaranego szczepu, ale teraz czułem wstręt do każdej twarzy zosobna, a gdy już zostawiliśmy za sobą obóz, jęki i narzekania, miałem wrażenie, jakgdybym się był ze zbójeckiej nory.