Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/138

 Halef stanął ze swymi wielbłądami na czele pochodu. Podjechałem do niego.
 — Czy leżą wygodnie?
 — Jak na dywanie padyszacha, zihdi.
 — Czy jedli?
 — Nie, pili mleko.
 — Tem lepiej. Czy mogą mówić?
 — Wyrzekli tylko kilka słów, ale w języku, którego nie rozumiem, effendi.
 — To pewnie język kurdyjski.
 — Kurdyjski?
 — Tak. Sądzę, że to czciciele djabła.
 — Czciciele djabła? Allah il Allah! Panie, zachowaj nas przed potrzykroć ukamienowanym djabłem! Jakżesz można czcić djabła, zihdi!
 — Oni go nie czczą, choć się ich tak nazywa. Są to bardzo dobrzy, uczciwi i pracowici ludzie, po części chrześcijanie, po części muzułmanie.
 — Dlatego też mają taki język, którego żaden muzułmanin nie może zrozumieć. Czy umiesz mówić tym językiem?
 — Nie.
 Żachnął się, jakby się przestraszył.
 — Nie? Zihdi, to nieprawda, ty umiesz wszystko!
 — Zapewniam cię, nie rozumiem tej mowy!
 — Wcale nie?
 — Hm! Znam język pokrewny ich mowie; może znajdę kilka słów, aby się z nimi porozumieć.
 — A widzisz, że miałem słuszność, zihdi!
 — Pan Bóg tylko wie wszystko; wiedza ludzka jest ułomną. Przecież nie wiem nawet, czy Hanneh, światło twoich oczu, zadowolona jest ze swego Halefa!
 — Zadowolona, zihdi? U niej w pierwszym rzędzie jest Allah, potem Mohamet, potem djabeł na łańcuszku, któregoś jej podarował, ale zaraz potem idzie hadż, Halef Omar ben hadżi Abul Abbas ibn hadżi Dawud al Gossarah.
 — A więc ty następujesz po djable!
 — Nie po szatanie, lecz po twym podarunku, zihdi!
 — Więc bądź jej wdzięczny i posłuszny!
 Po tem upomnieniu, zostawiłem go samego.