Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/139

 Rozumie się samo przez się, że powrót nasz spowodu trzód, któreśmy pędzili, odbył się znacznie powolniej niż przyjazd. O zachodzie słońca przybyliśmy w pewne miejsce poniżej Dżebbaru, które bardzo nadawało się na nocleg, bo było bujnie zarosłe trawą i kwiatami. Głównem zadaniem naszem było teraz strzec trzód i Abu Hammedów; poczyniłem więc odpowiednie zarządzenia. Ułożyłem się późnym wieczorem do snu, gdy nadszedł sir Dawid.
 — Okropne! Straszne, sir!
 — Co?
 — Hm! Niepojęte!
 — Co takiego? Czy pański więzień znikł?
 — Ten? No! Leży mocno przywiązany!
 — A więc cóż jest tak okropne i niepojęte?
 — Zapomniałem o głównej rzeczy!
 — O czem? Mów pan!
 — O truflach!
 Musiałem się na głos roześmiać!
 — O, to rzeczywiście okropne, sir, tem bardziej, że w obozie Abu Hammedów widziałem wory pełne trufli.
 — Skąd wziąć teraz trufli?
 — Jutro będziemy mieli trufle, zapewniam pana!
 — Pięknie! Dobranoc sir!
 Zasnąłem, nie pomówiwszy wprzód nic z chorymi. Na drugi dzień rano byłem już przy nich. Kosze były tak ustawione, że chorzy mogli się wzajemnie widzieć. Wyglądali cokolwiek lepiej i odzyskali już tyle sił, że mogli bez trudu mówić.
 Wnet się przekonałem, że mówili dość dobrze po arabsku, choć wczoraj w stanie półświadomym wydobywali ze siebie tylko wyrazy swej ojczystej mowy. Gdym się do nich zbliżył, podniósł się jeden z nich i spoglądał ku mnie wesoło, i z zaciekawieniem.
 — Czy to ty? — zawołał, zanim zdołałem się przywitać. — To ty! Poznaję ciebie!
 — Kto, przyjacielu?
 — Ty byłeś tym, który mi się zjawił, gdy śmierć wyciągała rękę po me serce. O, emir Kara ben Nemzi, jakżeż jestem ci wdzięczny!
 — Jakto? Ty znasz moje nazwisko?