Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/140

 — Znamy je, ten dobry hadżi Halef Omar opowiedział nam bardzo wiele o tobie, odkąd przebudziliśmy się.
 Zwróciłem się do Halefa:
 — Gaduła!
 — Zihdi, czy nie wolno mi mówić o tobie? — bronił się mały.
 — Tak; ale bez przechwałek.
 — Czy macie tyle sił, aby mówić? — zwróciłem się znowu do chorych.
 — Tak, emirze.
 — Pozwólcie więc, że zapytam, co wy za jedni.
 — Nazywam się Pali; ten nazywa się Selek, a tamten Melaf.
 — Gdzie jest wasza ojczyzna?
 — Nasza ojczyzna nazywa się Baadri, na północ od Mossul.
 — Jak dostaliście się w położenie, w którem was zastałem?
 — Nasz szejk wysłał nas z podarunkami i listem do namiestnika w Bagdadzie.
 — Do Bagdadu? Czy nie należycie do Mossul?
 — Emirze, gubernator w Mossul jest złym człowiekiem, który nas bardzo uciska; namiestnik Bagdadu cieszy się zaufaniem wielkorządcy; chcieliśmy więc, aby się za nami wstawił.
 — Jakżeście odbywali tę podróż? Do Mossul, a potem rzeką w dół?
 — Nie. Udaliśmy się nad rzekę Ghacir; zbudowawszy tratwę, popłynęliśmy na niej z Ghacir na Cab, a z Cabu wpłynęliśmy na Tygrys. Tam wylądowaliśmy, a gdyśmy spali, napadł na nas szejk Abu Hammedów.
 — Czy was ograbił?
 — Zabrał nam dary i list i wszystko, cośmy mieli przy sobie. Potem chciał nas zmusić, abyśmy napisali do naszych krewnych z żądaniem przysłania okupu.
 — Nie uczyniliście tego?
 — Nie, jesteśmy biedni i nie możemy zapłacić okupu.
 — A wasz szejk?
 — I do niego kazał nam napisać, ale myśmy nie chcieli. Szejk nasz byłby zapłacił okup, ale myśmy widzieli, że to byłaby daremna ofiara, bo tak, czy owak, napewnoby nas zabito.