Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/143

 — Zrób to — odparłem chłodno. — Ale jednak przywiodłem więcej, niż było moim obowiązkiem.
 — Co?
 — Chcesz zobaczyć?
 — Muszę to widzieć!
 — To przywołaj tego tam.
 Wskazałem przytem na jego starszego syna, który właśnie ukazał się u wejścia do namiotu. Zawołał nań.
 — Przyjdźcie wszyscy tutaj — rzekłem.
 Mohammed Emin, Malek i trzej szejkowie udali się za mną na miejsce, gdzie spoczywały wielbłądy z tachterwahnami. Halef zsadzał właśnie Dżezidów.
 — Czy znasz tych ludzi? — zapytałem Cedara ben Huli.
 Rzucił się wstecz przerażony; jego syn również.
 — Dżezidzi! — krzyknął.
 — Tak Dżezidzi, których chciałeś powoli mordować tak samo, jak pomordowałeś już wielu, potworze!
 Błysnął ku mnie naprawdę oczyma pantery.
 — Co on uczynił? — zapytał Obeida Eslah el Maheni.
 — Pozwól, że ci opowiem. Zdumiejesz się, gdy się dowiesz, jakim człowiekiem był twój sprzymierzeniec.
 Opowiedziałem mu więc, w jaki sposób i w jakim stanie znalazłem tych trzech ludzi. Gdy umilkłem, odstąpili wszyscy od niego. Dzięki temu otworzył się widok na wejście do doliny, na której ukazało się w tej chwili trzech jeźdźców: Lindsay ze swoimi obydwoma służącymi. Spóźnił się był. Przy jego koniu wlókł się młodszy syn szejka.
 Ujrzawszy go, zwrócił się szejk natychmiast ku mnie:
 — Allah akbar, co to znaczy! Drugi mój syn pojmany?
 — Jak widzisz!
 — Cóż on uczynił?
 — Był on wspólnikiem twoich czynów haniebnych. Obaj twoi synowie mają przez dwa dni strzec głowy swojego ojca, zakopanego w ziemi; potem będziesz wolny. Kara ta jest jeszcze zbyt łagodną dla ciebie i twoich synów. Idź i odwiąż swojego najmłodszego!
 Na to skoczył zbrodniarz ku koniowi Anglika i chwycił za postronek. Sir Dawid zsiadł właśnie z konia,