Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/144

odepchnął ręką szejka i zawołał: — Precz, ten chłopak do mnie należy.
 W tej chwili wyrwał szejk Anglikowi jeden z jego pistoletów z za pasa i wystrzelił. Sir Dawid odwrócił się błyskawicznie, mimo to kula ugrzęzła mu w ramieniu. W mgnieniu oka huknął drugi strzał. To Irlandczyk Bill podniósł swoją krócicę w obronie pana, a kula jego przeszyła szejkowi głowę. Obaj synowie rzucili się na strzelca, zostali jednak przywitani siłą i zwyciężeni.
 Odwróciłem się z przerażeniem. To był sąd boży. Kara, którą obmyśliłem dla złoczyńców, byłaby zbyt nieznaczną. Zarazem spełniło się słowo dane przeze mnie owej kobiecie: Szejk nie powrócił już do swojego obozu.
 Upłynęła długa chwila, zanim wszyscy odzyskaliśmy spokój. Ciszę przerwało dopiero pytanie Halefa:
 — Zihdi, dokąd mam zaprowadzić tych trzech ludzi?
 — O tem niech szejk stanowi! — brzmiała moja odpowiedź.
 Ten ostatni przystąpił był właśnie do nich ze słowami:
 — Marhaba — bądźcie pozdrowieni! Pozostańcie u Mohammed Emina, dopóki nie przyjdziecie do siebie po swoich cierpieniach.
 Tu Selek szybko rzucił nań okiem.
 — Mohammed Emin? — zapytał.
 — Tak się zowię.
 — Nie jesteś Szammar, lecz Haddedihn.
 — Szczep Haddedihn należy do Szammarów.
 — Panie, w takim razie mam posłanie do ciebie.
 — Powiedz je!
 — Było to w Baadri, zanim jeszcze ruszyliśmy w drogę. Udałem się na brzeg strumienia, aby wody zaczerpnąć. Nad nim rozłożył się oddział Arnautów, którzy strzegli jakiegoś młodego człowieka. Prosił mnie, bym mu się napić pozwolił, a udając, że pije, szepnął mi: „Idź do Szammarów, do Mohammed Emina i powiedz mu, że wiodą mnie do Amadijah. Inni zostali straceni.“ Oto co miałem ci powiedzieć.
 Szejk zachwiał się.
 — Amad el Ghandur, mój syn! — zawołał. — On to był, on! Jak wyglądał?
 — Taki wysoki jak ty, ale jeszcze szerszy od ciebie, a czarna broda spływała mu aż na piersi.