Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/148

 — Mieszkają tam Radjahl esz Szejtan, ludzie djabła, którzy czczą szejtana.
 — Hadżi Halef Omarze, gdzie tu są ludzie czczący djabła?
 — Nie wierzysz temu? Nie słyszałeś nigdy o takich ludziach?
 — O, tak; widziałem nawet takich ludzi.
 — A jednak udajesz, jakobyś mi nie wierzył.
 — Nie wierzę ci istotnie!
 — Mimo, że sam ich widziałeś?
 — Ale nie tu. Byłem w kraju, położonym daleko, hen poza wielkiem morzem. Frankowie zowią go Australją. Tamto zastałem ludzi dzikich, którzy mają szejtana, zwanego przez nich Yahu. Tego wyznają, tu jednak niema ludzi, czczących szatana.
 — Zihdi, jesteś mędrszym ode mnie i od wielu innych ludzi, czasem jednak rozsądek twój i twoja mądrość ulatują precz. Zapytaj każdego człowieka, którego spotkasz, a powie ci, że szejtaniści czczą djabła.
 — A czy ty byłeś przytem, jak go czcili?
 — Nie, słyszałem jednak o tem.
 — A czy byli przytem owi ludzie, od których to słyszałeś?
 — Oni słyszeli to także od innych.
 — A zatem powiadam ci, że żaden człowiek tego jeszcze nie widział. Dżezidzi nie dopuszczają przy swoich nabożeństwach obecności człowieka, który wierzy w co innego niż oni.
 — To prawda?
 — Tak, a przynajmniej uważają za nadzwyczajnie rzadki wyjątek, gdy komu obcemu pozwolą być na nabożeństwie.
 — Mimo to wie się o wszystkiem, co czynią.
 — No i co?
 — Czy nie słyszałeś nigdy, że nazywa się ich Dżeragh Sonderan?
 — Owszem.
 — Musi to być nazwa czegoś złego; nie wiem, co ona znaczy.
 — Znaczy to tyle, co: „gasiciel światła“.
 — Widzisz, zihdi! Podczas ich obrzędów, przy których obecne są ich kobiety i dziewczęta, gasi się światło.