Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/15

 — Czy były jeszcze, gdyś pan objął straż?
 — Yes!
 — Przecież pan czuwał?
 — Yes!
 — A gdzie?
 — Tam.
 Wskazał na wzgórze, znajdujące się w znacznej odległości od naszych namiotów.
 — Tam, dlaczego aż tam?
 — Tam jest wzgórze ruin, poszedłem po fowling-bull.
 — A gdyś pan wrócił, koni już nie było?
 — Yes!
 Wyszedłem z namiotu, aby obejrzeć pale. Pozostały jeszcze na nich końce sznurów; widocznie je przecięto.
 — Konie nie wyrwały się same, ale ukradziono je!
 Anglik roześmiał się wesoło.
 — Yes! Kto?
 — Złodzieje!
 Anglik śmiał się do rozpuku, jakgdybym właśnie powiedział coś nadzwyczaj dowcipnego.
 — Very well, złodzieje, gdzie są, jak się nazywają?
 — Czy ja wiem?
 — No, ja też no, pięknie, bardzo pięknie! Jest przygoda!
 — Więc ledwo godzinę temu skradziono konie; zaczekajmy jeszcze pięć minut, a będzie już dość jasno, by ujrzeć ślady.
 — Pięknie, doskonale! Pan stepowy myśliwy, szukać śladu, ścigać, zastrzelić, kapitalna przyjemność, zapłacę dobrze, bardzo dobrze!
 Wszedł do namiotu, aby uczynić jakieś niezbędne w jego rozumieniu przygotowania. Po pewnym czasie zdołałem w szarem świetle świtu odnaleźć ślady sześciu ludzi. Powiedziałem mu to.
 — Sześciu? a nas jest — —?
 — Dwóch. Dwaj muszą zostać przy namiotach, a statek niech także zostanie u brzegu, aż wrócimy.
 — Yes! To rozkazać i dalej!
 — Czy umie pan szybko biegać? Czy może wziąć ze sobą Billa?
 — Bill? Ba! Na co idę nad Tygrys? Przygoda! Biegam dobrze, biegam jak jeleń!